Ronda Ibérica

[gior-gos]

Μέρα 22, 29 Απριλίου 2023. Αβινιόν – Μονακό – Spizzirò (κοντά στην Παβία, Ιταλία).


Καβάλησα τον αυτοκινητόδρομο για να καλύψω τα 270 χλμ ως το Μονακό. Μετά από καμιά εκατονπενηνταριά χιλιόμετρα, σταμάτησα για να ξαναβάλω βενζίνη· δεν χρειαζόταν, ήθελα όμως να αναμείξω καλή βενζίνη αυξημένων οκτανίων με την παλιοβενζίνη που είχα βάλει χτες από το σούπερ μάρκετ.

Βγήκα από τον αυτοκινητόδρομο για να κατέβω στο Μονακό, κίνηση πολλή, ο δρόμος στενός, “τί διάολο;“ σκέφτηκα, “κοτζάμ Μονακό και ο δρόμος εισόδου τόσο στενός;“· η ίδια στενωσιά και μέσα στην πόλη, παιδεύτηκα να βρω να παρκάρω, τελικά το άφησα σ ένα δρομάκι ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Η Βικιπαίδεια λέει ότι το Πριγκιπάτο του Μονακό είναι το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος στον κόσμο· η οικονομία του βασίζεται κυρίως στον τουρισμό, το λιμάνι του χρησιμοποιείται αποκλειστικά για τουριστική χρήση, και η χώρα αποτελεί φορολογικό καταφύγιο.

Ξεκίνησα να βολτάρω στην ημιπλεούμενη μαρίνα που ήταν δεμένα τα πολυτελή γιοτ, κοιτάζοντας ταυτόχρονα και προς την μεριά της στεριάς. Εδώ ο πλούτος πλανάται στον αέρα, γίνεται άμεσα αντιληπτός από τα αντικείμενα και τους ανθρώπους· πολλά supercars, Ferrari, Lamborghini, και δε συμμαζεύεται· πολλές περισσότερες Mercedes, BMW και Porsche, σα στραγάλια, τόσες, που σκεφτόμουν ότι αυτές μάλλον ανήκουν στη “φτωχολογιά“. Άνθρωποι με επιμελημένο ντύσιμο, σικάτοι, ροδαλοί, μερικοί κύριοι ίσως λίγο ευτραφείς, με ένα μεγάλο πούρο στα δαχτυλιδοφορεμένα χέρια, κυρίες με πεταχτά χείλη, μεγάλα εντυπωσιακά κοσμήματα, και μπόλικο μακιγιάζ, στριμώχνονταν στα διάφορα μαγαζιά, στους στενούς δρόμους της πόλης, και στην επίσης στενή περατζάδα της μαρίνας προσπαθώντας να αποφύγουν τα καταμεσής αφημένα καραβόσκοινα, τις δέστρες, τα καλώδια, και τους σωλήνες των εγκαταστάσεων ανεφοδιασμού των σκαφών.

Από την μαρίνα που βρισκόμουν κοίταξα την αμφιθεατρική πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη, όσο έφτανε το μάτι μου· πυκνοχτισμένες, θεόρατες, και άχαρες πολυκατοικίες, λες και ανταγωνίζονταν ποιά θα φτάσει πιο ψηλά. Άφησα την μαρίνα και χώθηκα λίγο στα στενά, τίποτα αξιοσημείωτο.

Είχα μεγάλες προσδοκίες από το Μονακό· μου τις είχαν δημιουργήσει όλα όσα είχα ακούσει περί πλούτου, χλιδής κτλ. Ο πλούτος υπάρχει, αλλά μέσα απ τη ματιά μου, όσο θετική κι αν ήταν αυτή, δεν είδα κάτι που να μου άρεσε στην πόλη αυτή· εκτός ίσως απ τα supercars, και τους πωρωτικούς ήχους των κινητήρων τους. Η μιάμιση ώρα περίπου που βόλταρα στη μαρίνα και στα στενά, η στενωσιά και το τσιμέντο, τα ανύπαρκτα σε πολλά σημεία πεζοδρόμια που ανάγκαζαν τους πεζούς να περπατούν στις άκρες των στενών δρόμων, τα κιγκλιδώματα, τα τσιμεντένια στηθαία, οι περιφράξεις εργοταξίου από δω κι από κει που περιόριζαν το οπτικό πεδίο και δυσχέραιναν την διέλευση, μιά γενική κωλυσιεργία στην κίνηση πεζών και οχημάτων, ήταν υπεραρκετά για να μου κόψουν τη φορά από το να πάω στο παλάτι του Πριγκιπάτου, ή στο καζίνο του Μόντε Κάρλο, που φημίζονται ως αξιοθέατα.

Καβάλησα το γκούζι και την έκανα μ ελαφρά πηδηματάκια, από έναν στενό και ανηφορικό φιδίσιο δρόμο, με πάρα πολύ κλειστές φουρκέτες, και ωραία θέα προς το Μονακό· βγήκα στον αυτοκινητόδρομο κι ανάσανα.

Μετά από ένα εικοσάλεπτο πέρασα στην Ιταλία· απ τα σύνορα, είχα άλλα 250 βροχερά χιλιόμετρα ως τον λιλιπούτειο εξοχικό οικισμό Spizzirò, κοντά στην Παβία. Είχα κλείσει την σημερινή διανυκτέρευση σε έναν όμορφο και ήσυχο αγροτουριστικό ξενώνα μέσα στη φύση· ό,τι έπρεπε! Λίγα χιλιόμετρα πριν τον ξενώνα, έκανα μιά στάση σ έναν μεγαλύτερο οικισμό, και πήρα αλλαντικά από το μίνι μάρκετ και ωραιότατο ψωμί απ τον φούρνο. Το σούρουπο με βρήκε σ ένα απ τα ξύλινα τραπεζοκαθίσματα που υπήρχαν στον κήπο του ξενώνα, απολαμβάνοντας το βραδινό μου και την θέα του βουνού, με μουσική υπόκρουση τον ήχο των τριζονιών και το θρόισμα των φύλλων.

 

[gior-gos]

Μέρα 23, 30 Απριλίου 2023. Spizzirò – Otočec (κοντά στο Novo Mesto, Σλοβενία).


Το αρχικό πλάνο του ταξιδιού προέβλεπε δύο διανυκτερεύσεις στην Ανδόρρα, κι άλλες δύο σε διαφορετικά σημεία της Ιταλίας, αντί για μία που έμεινα στις χώρες αυτές κατά τον γυρισμό μου από την Ισπανία, και επιστροφή στην Ελλάδα με πλοίο· οπότε, απ το Spizzirò που βρίσκομαι τώρα, θα πρεπε κανονικά να κινηθώ νοτιοανατολικά για Ανκόνα, κι από κει να πάρω το πλοίο για Πάτρα. Η ώρα αναχώρησης του πλοίου όμως μεταφέρθηκε αρκετές ώρες μετά, κάτι το οποίο γνώριζα εδώ και μιά βδομάδα. Όπως τα υπολόγισα, αν επέστρεφα ακτοπλοϊκώς με την καινούργια ώρα αναχώρησης του πλοίου, θα έφτανα στην Αθήνα κάπου μεταξύ 00:00 – 03:00 ξημέρωμα Πέμπτης, και στις 07:15 θα πρεπε να ξυπνήσω για δουλειά – άν προλάβαινα ή κατάφερνα να κοιμηθώ λιγάκι.. Καθόλου βολικό.

Αφαίρεσα λοιπόν αυτές τις δύο διανυκτερεύσεις από το σώμα του ταξιδιού, και τις μετέφερα στο τέλος, δημιουργώντας χρόνο ώστε να γυρίσω οδικώς, χωρίς να χρειαστεί να καλύψω τετραψήφιο αριθμό χιλιομέτρων μέσα σε κάποια – ή κάποιες – απ τις μέρες αυτές της επιστροφής. Από δω και πέρα ο στόχος είναι να φτάσω στην Αθήνα το απόγευμα της Τετάρτης, από την πιο σύντομη χρονικά διαδρομή.

Ξεκίνησα από το όμορφο Spizzirò πιάνοντας τον ευρωπαϊκό αυτοκινητόδρομο Ε70, τον οποίο είχα χρησιμοποιήσει και στην βόρεια Ισπανία, και μετά από 450 χλμ ανατολικά, έφτασα στα σύνορα με την Σλοβενία.

Δεν ήξερα τίποτα για την χώρα, ούτε καν ότι ανήκει στην ευρωπαϊκή ένωση. Η αλήθεια είναι ότι σε δύο παλαιότερες βόλτες με την μηχανή στην Βουλγαρία και στην Αλβανία, το 2009 και το 2010 αντίστοιχα, δεν είχα σχηματίσει και την καλύτερη εικόνα για τις χώρες αυτές· κι επειδή καμιά φορά μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, είχα πάρει όλα τα Βαλκάνια με στραβό μάτι. Με το σκεπτικό ότι η Σλοβενία είναι χώρα των Βαλκανίων, έφτασα εκεί κάπως αρνητικά προκατειλημμένος.

Κι η ανατροπή ήρθε σαν δύο απαλά χαστουκάκια στο μάγουλο λέγοντας: “δεν σ άρεσαν τα Βαλκάνια εεε; για κοίτα καλύτερα.“

Πραγματικά, με το που πέρασα τα σύνορα το σκηνικό του τοπίου άλλαξε άρδην. Στα εναπομείναντα 170 χλμ ως το ξενοδοχείο, ο αυτοκινητόδρομος ελισσόταν φιδίσια ανάμεσα σε πυκνοδασωμένους ορεινούς όγκους, πότε ανηφορίζοντας, πότε κατηφορίζοντας. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι η θερμοκρασία ευχάριστη. Ήμουν στις τελευταίες μέρες ενός ταξιδιού που μου χάρισε αρκετές εναλλαγές σε διάφορα επίπεδα, δεν περίμενα πολλά ακόμα, να όμως που τώρα οδηγούσα έκθαμβος από το ανέλπιστα όμορφο σκηνικό που αντίκριζα.

Βγήκα από τον Ε70 και χώθηκα στους τοπικούς δρόμους για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής· εδώ κι αν ήταν όμορφα! Σταμάτησα σε μιά ξύλινη γέφυρα του ποταμού Krka (Κόρκα προφέρεται στα ελληνικά, σύμφωνα με την Βικιπαίδεια) για χάζι και μερικές φωτογραφίες· καταπράσινα λιβάδια απλώνονταν ολόγυρα, πυκνά δάση σηκώνονταν πιο πέρα, γραφικοί οικισμοί ξεπρόβαλλαν τριγύρω, και το ποτάμι με τα πρασινωπά νερά, χρωματισμένα από την τόση βλάστηση, προσέθετε την επιπλέον πινελιά απογειώνοντας την ζωγραφιά της φύσης.

Το πρωί πριν ξεκινήσω, στην Ιταλία ακόμα, είχα κοιτάξει για κατάλυμα στην Σλοβενία. Είχα σταμπάρει στο booking μία φάρμα.. βοοειδών, αλλά εκείνη τη στιγμή η τιμή της ήταν κάπου στα 85€/βραδιά/με πρωινό· το πιο ακριβό ξενοδοχείο που είχα πληρώσει ως τώρα ήταν 72€/βραδιά/με πρωινό στην Βαρκελώνη, και το φτηνότερο 40€/βραδιά/με πρωινό στην Πομπηία· όλα τα υπόλοιπα έπαιζαν εκεί μέσα, όλα με πρωινό. Μερικές ώρες αργότερα έριξα άλλη μιά ματιά στο booking και, η τιμή της φάρμας είχε πάει στα 65€/βραδιά/με πρωινό· έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Εκ των υστέρων κάπου διάβασα ότι ο τομέας του αγροτουρισμού είναι σημαντικός για την Σλοβενία και ιδιαίτερα αναπτυγμένος. Το δωμάτιο της σλοβενικής φάρμας ήταν πολύ ευρύχωρο, όλο το συγκρότημα περιποιημένο και προσεγμένο, μέσα στο πράσινο και την ησυχία· τα βοοειδή ήρεμα, μάλλον για ντεκόρ. Εξαιρετικό το δείπνο, με ποικιλία νόστιμων ντόπιων φαγητών, και γενναίες μερίδες· παρότι θεωρώ τον εαυτό μου δυνατό πιρούνι, λύγισα, δεν μπόρεσα να τα φάω όλα, δοκίμασα όμως απ όλα.

Το βράδυ πριν κοιμηθώ, έκατσα λίγο στο μπαλκόνι απολαμβάνοντας την ησυχία της εξοχής. Σκέφτηκα ότι σε τρεις μέρες το ταξίδι θα τελείωνε, περιμένοντας αυτή η σκέψη να μου προκαλέσει μιά μικρή στεναχώρια· αντ’ αυτού, ένα αίσθημα πληρότητας με διαπέρασε. Μετά επιχείρησα να φέρω στο νου μου τις μέρες που πέρασαν, πότε ήμουν πού, πού είχα δει τί, τί είπα σε ποιόν. Όλα ένα κουβάρι. Χαμογέλασα, μπήκα μέσα και την έπεσα για ύπνο.

 

[Phoenix]

Πιστεύω να κατάλαβες ότι σε τέτοια ταξίδια χρειάζονται και βαλίτσες .

 

[gior-gos]

Πιστεύω να κατάλαβες ότι σε τέτοια ταξίδια χρειάζονται και βαλίτσες .

Θα σου πω γιατί χρησιμοποιώ σάκους.

Τα 1650€ που κοστίζουν οι αλουμινένιες με τις βάσεις τους για να τις κουμπώνω μιά φορά τον χρόνο κι άν, προτιμώ να τα κάνω ταξίδι. Οι πλαστικές και οι αφτερμάρκετ βαλίτσες δεν μου αρέσουν, ούτε τα σαμάρια.

Το ταξίδεμα με σάκους συνηθίζεται, δεν είναι τόσο μανούρα όσο φαίνεται, θέλει καλή οργάνωση στο τι θα βάλεις στο κάτω μέρος του σάκου και τι στο πάνω.

Η αλλαγή στην συμπεριφορά της μηχανής είναι μικρή, ακίνδυνη, συνηθίζεται επίσης.

Όταν μου χάλασε η κλειδαριά της αριστερής βαλίτσας του gs, ο πετσάκιας την έσπασε σε 1 δευτερόλεπτο· οπότε ασφάλεια.. χμμμ.

Οι σάκοι βολεύουν μέσα στις πόλεις.

Το δικάβαλο θέλει βαλίτσες.

Γενικά οι βαλίτσες βολεύουν περισσότερο από τους σάκους.

Εχοντας δουλέψει τις βαλίτσες στα δύο προηγούμενα (στο gs μου τις έδωσε ο προηγούμενος, στο vfr τις αγόρασα καινούργιες), θα συμφωνήσω μαζί σου. Σε κάποιον που θέλει να κάνει ένα αντίστοιχο ταξίδι, θα του πρότεινα κι εγώ να βάλει βαλίτσες.

Μεγάλη κουβέντα, έχει να κάνει με προσωπικές προτιμήσεις και ιδιαιτερότητες.

 

[gior-gos]

Μέρα 24, 1 Μαΐου 2023. Otočec – Novo Mesto – Βελιγράδι (Σερβία) – Smederevska Palanka (Σερβία).

Το πρωί, χορτασμένος ακόμα από το χθεσινοβραδινό τσιμπούσι, τσίμπησα κάτι ελαφρύ από τον πλουσιοπάροχο μπουφέ και ξεκίνησα. Μου είχαν πει από το ξενοδοχείο ότι η πόλη του Νόβο Μέστο αξίζει, κι έτσι, μιάς που ήταν μόλις 10 λεπτά με την μηχανή, πήγα μιά βόλτα από κει πριν φύγω απ την χώρα.
Φτάνοντας στο Νόβο Μέστο σταμάτησα στην όχθη του ποταμού Krka απ όπου φαινόταν κι ένα μέρος της πόλης. Εδώ το τοπίο χαϊδεύει τις αισθήσεις, με τις αποχρώσεις του πράσινου, τους ήχους, τις μυρωδιές, το υποβλητικό μουντό φως από την αραιή συννεφιά, τα γραφικά σπίτια, και τον κατοπτρισμό τους στην λεία και γυαλιστερή υδάτινη επιφάνεια του ποταμού· ζωντανή καρτ ποστάλ!

Η Σλοβενία, μαζί με την Γαλλία, που ήταν ενδιάμεσοι σταθμοί και δεν αποτελούσαν χώρες στόχους του ταξιδιού, με έκανε κι αυτή να θέλω να αφιερώσω κάποια στιγμή στο μέλλον ένα ταξίδι αποκλειστικά στις εξοχές των Βαλκανίων.
Άφησα την Σλοβενία έχοντας μπροστά μου 470 χλμ ως το Βελιγράδι στην Σερβία. Πέρασα κορδόνι την Κροατία εκτός από μιά ενδιάμεση στάση για βενζίνη κι έναν σύντομο καφέ· εκεί, ένας δεκαεφτάχρονος πιτσιρικάς που καθόταν λίγο πιο πέρα, βλέποντας το GR στην πινακίδα του γκούζι, πλησίασε και άρχισε να με ρωτάει διάφορα για την Ελλάδα. Νομίζω ήταν από την Ουγγαρία, και μαζί με την κοπέλα του ταξίδευαν με ωτοστόπ για ένα μουσικό φεστιβάλ κάπου στην Θεσσαλονίκη. “Ταξιδεύουν ακόμα με ωτοστόπ;“ αναρωτήθηκα με θαυμασμό για το νεαρό ζευγάρι· “μωρέ μπράβο!“.
Τα σύνορα Κροατίας – Σερβίας είχαν μεγάλη ουρά, κι αφού περίμενα κάνα εικοσάλεπτο στα κροατικά σύνορα, πέρασα στα σερβικά· μετά από άλλο ένα εικοσάλεπτο αναμονής κι εκεί, μου σφράγισαν το διαβατήριο και μπήκα στην χώρα.
Έφτασα στο κέντρο του Βελιγραδίου τριγυρνώντας λίγο με την μηχανή σε κάποιους κεντρικούς δρόμους· πάρκαρα στην όχθη του Σάβου, παραπόταμου του Δούναβη, κοντά στο σημείο που ο πρώτος εκβάλλει στον δεύτερο.

Άρχισα να περπατάω από δω κι από κει, πέρασα στην αντίπερα όχθη του Σάβου μέσω της γέφυρας Μπράνκο, και χάζεψα την πανοραμική θέα από την μέση της γέφυρας προς το ποτάμι και την πόλη. Εντόπισα κάμποσα ωραία σημεία· πάρκα και ευρύχωρους πεζόδρομους στις δύο όχθες του ποταμού, αρκετό πράσινο, φυσικά ο ποταμός Σάβος που βάζει την δική του ξεχωριστή πινελιά στο κέντρο του Βελιγραδίου, και κάποια κτήρια νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει ο ψηλός καθεδρικός ναός του αγίου Μιχαήλ του αρχαγγέλου, που αποτελεί σημαντικό σημείο λατρείας της χώρας.

Συγχρόνως, κοιτώντας 360° από την μέση της γέφυρας όπου βρισκόμουν, αλλά και σ όλη την βόλτα μου στο Βελιγράδι με την μηχανή ή πεζός, είδα και κάμποσα κτήρια κουτιά, αυτές τις άψυχες κατασκευές χωρίς κανένα χαρακτηριστικό που να προσδίδει έστω λίγη διαφορετικότητα· τέτοιες κυβικές κατασκευές είδα και επί ευρωπαϊκού εδάφους, όπως στην Σαραγόσα, στο Γιβραλτάρ, στο Καντίθ, και αλλού, αλλά εδώ μιλάμε για μία απ τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές της πάλαι ποτέ σοβιετικής αρχιτεκτονικής, τον τύπο των εργατικών πολυκατοικιών.

Χαρακτηριστικά είναι και τα παλιά, φθαρμένα απ τον χρόνο ρωσικά τραμ που κυκλοφορούν, κίτρινα και κόκκινα, με τον έντονο θόρυβο κύλισης από την τριβή των μεταλλικών τροχών στις σιδηροτροχιές, και τις τετράφυλλες πτυσσόμενες πόρτες που, κατά το κάπως απότομο ανοιγοκλείσιμό τους, προκαλούν επίσης σαματά.
Τα παραπάνω στοιχεία, και μερικά ακόμα, διαχέουν στον αέρα μιά αύρα σοβιετίλας, από το μέχρι και πριν δυόμιση δεκαετίες περίπου κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας.

Οι Σέρβες πάντως ήταν οι πιο όμορφες γυναίκες απ όσες είδα σ όλο το ταξίδι.
Άφησα το κέντρο του Βελιγραδίου για τα τελευταία 90 χλμ μέχρι την ήσυχη πόλη της Smederevska Palanka, όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο. Για βραδινό είχε ένα παραδοσιακό σερβικό φαγητό με χοιρινό και λαχανικά, του οποίου ξέχασα το όνομα· καλό ήτανε. Αφού έκατσα λίγο στον κήπο, μπήκα μέσα, ξάπλωσα, επικοινώνησα με τους δικούς μου μέσω wifi, κι αποκοιμήθηκα.

 

[gior-gos]

Μέρα 25, 2 Μαΐου 2023. Smederevska Palanka – Ψαράδες Πρεσπών.


Σήμερα δεν είχα σκοπό να κάνω κάποια μεγάλη στάση· 580 χλμ με χώριζαν από τους Ψαράδες των Πρεσπών όπου θα πέρναγα το τελευταίο βράδυ, οπότε η διαδρομή θα έβγαινε με λίγες μικρές στάσεις για βενζίνη, κάνα καφέ και τα σχετικά.

Από την Smederevska Palanka έφτασα στα διόδια για την είσοδο στον αυτοκινητόδρομο που κατέβαινε νότια· η μπάρα ήταν σηκωμένη, σταμάτησα δύο τρία μέτρα πιο πίσω περιμένοντας να κατέβει, να πληρώσω, να ξανασηκωθεί και να φύγω. Περίμενα 5 δευτερόλεπτα, 10 δευτερόλεπτα, εκεί, η μπάρα ανοιχτή. “Ε, αφού με προκαλεί να περάσω, θα περάσω“ λέω από μέσα μου. Βάζω πρώτη, ξεκινάω και, κάνα μέτρο πριν περάσω, η μπάρα κατεβαίνει· τσαρουχώνω τα φρένα σταματώντας κακήν κακώς με τον ανεμοθώρακα της μηχανής να απέχει μιά τρίχα από την μπάρα. Ας είναι καλά το abs. Προφανώς το σύστημα αυτόματου ανεβοκατεβάσματος της μπάρας έκανε τα δικά του. Πετάχτηκε από ένα κουβούκλιο λίγο πιο κει ένας υπάλληλος που είδε το σκηνικό απ το παράθυρο, τον κοίταξα λίγο έντονα με ύφος “τι είναι αυτά τα πράγματα“, μου επέστρεψε ένα απολογητικό χαμόγελο, τέλος καλό όλα καλά.

Φτάνοντας στα σύνορα της Σερβίας μου ξανασφράγισαν το διαβατήριο και μερικά μέτρα παραπέρα έφτασα στα σύνορα της Βόρειας Μακεδονίας. Ο συνοριακός υπάλληλος μου ζήτησε ταυτότητα ή διαβατήριο, άδεια μηχανής, και ένα ακόμα έγγραφο που δεν κατάλαβα τί ήταν· όταν τον ρώτησα τί εννοούσε, μου απάντησε με σπαστά ελληνικά: “πράσινη κάρτα“.

Καθ’ όλο το μήκος των 100 χιλιομέτρων το οδόστρωμα του αυτοκινητόδρομου είχε πολλά ζαρώματα και ραγίσματα τα οποία προκαλούσαν ελαφριές, αλλά συνεχείς αναταράξεις στην μηχανή· “μάλλον καλόμαθα με τους ευρωπαϊκούς δρόμους..“ σκέφτηκα. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τις πινακίδες, αυτές τις μεγάλες που βρίσκονται ψηλά στο κέντρο του δρόμου και γράφουν με άσπρα γράμματα σε πράσινο φόντο τα ονόματα των πόλεων, πληροφορώντας με βέλη τους οδηγούς για κατευθύνσεις και χιλιομετρικές αποστάσεις· στις 25 μέρες του ταξιδιού διάβαζα όλο ξένα ονόματα, κι όταν συνάντησα την πρώτη ταμπέλα που έγραφε “Thessaloniki“, κάτι με ξάφνιασε.

Δεύτερη ταμπέλα, “Thessaloniki“ αριστερά, “Athens“ δεξιά, “έλα, φτάνω“, και το προηγούμενο ξάφνιασμα έδωσε την θέση του σ ένα στιγμιαίο, μα έντονο γαργαλητό στο στομάχι.

Έστριψα δεξιά βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο· ο δρόμος για το τελωνείο της Νίκης γυαλί, διπλής κατεύθυνσης, που ακόμα και η διπλή διαχωριστική γραμμή στην μέση είχε σβηστεί, σκυλιά και κότες έκοβαν βόλτες στις άκρες του δρόμου με την πρόθεση, πολλά από αυτά, να επεκτείνουν την βόλτα τους και μέσα στον δρόμο, ἡ προσπέραση τῆς προσπέρασης ὦ προσπέραση από οχήματα που.. μάλλον δεν συντηρούνταν επαρκώς, συν τοις άλλοις ξεκίνησε να βρέχει, “ντάξει, 110 χλμ μένουν“. Πάντως, σε κάποιο σημείο του δρόμου στρώναν καινούρια άσφαλτο, πάλι καλά.

Σταμάτησα σ ένα βενζινάδικο για να βάλω βενζίνη· πλευρίζω μιά αντλία, πιάνω το πιστόλι της μάνικας, χώνω το ακροφύσιο στο στόμιο του ντεπόζιτου, και γεμίζω με τέρμα πατημένη την σκανδάλη – όχι όμως στην “κλειδωμένη“ θέση. Δεν είχα κατέβει απ την μηχανή, ούτε είχα βγάλει το κράνος. Βλέπω μιά κοπελίτσα να βγαίνει τρέχοντας απ το βενζινάδικο και να ρχεται προς το μέρος μου, κάτι μου λέει στη γλώσσα της και προσπαθεί να μου πάρει το πιστόλι απ τα χέρια, δεν της το δίνω, επιμένει, επιμένω κι εγώ· δεν επιμένει άλλο και πισωπατάει λίγο κοιτώντας με ύφος “καλά, κοίτα να δεις τί θα πάθεις τώρα..“. Συνεχίζω να γεμίζω ανυποψίαστος μέχρι που.. ένας πίδακας βενζίνης εκτινάχθηκε με δύναμη από το στόμιο του ντεπόζιτου! Δεν δούλευε ο αυτόματος μηχανισμός που διακόπτει την ροή του καυσίμου όταν γεμίσει το ντεπόζιτο, το γνωστό “κλακ“, ή “σκάσιμο“ της αντλίας.. Κοίταξα την κοπελίτσα σαν κουτάβι, με κοίταξε δικαιωμένη, όλα είχαν γίνει κώλος, τα αδιάβροχα που φόραγα και το μηχανάκι έσταζαν από παντού, ακόμα και το κράνος είχε λουστεί με βενζίνη.. Ήταν η μοναδική φορά που χαιρόμουν που έβρεχε, σε λίγα λεπτά θα είχαν ξεπλυθεί όλα.

Συνέχισα τον δρόμο μου, η βροχή σταμάτησε αφού ξέπλυνε πρώτα τις χυμένες βενζίνες, έκανα μιά στάση για να βγάλω τ αδιάβροχα και μετά από λίγο έφτασα στα σύνορα· η ίδια διαδικασία κι εδώ, έλεγχος εγγράφων κτλ. Οι εγκαταστάσεις ήταν παλιές, είχαν αρκετές φθορές, σκουπίδια πεταμένα από δω κι από κει, και παγώνια σουλατσάριζαν δώθε κείθε.

Προχώρησα κοιτάζοντας από μακριά τα ελληνικά σύνορα. Εγκαταστάσεις όμορφες και περιποιημένες, κι η γαλανόλευκη να κυματίζει ψηλά. Σταμάτησα ανάμεσα στα σύνορα των δύο χωρών σβήνοντας την μηχανή.

Το πρότερο ξάφνιασμα, μαζί με το γαργαλητό στο στομάχι – τα “συμπτώματα της ταμπέλας“, τώρα.. ας πούμε ότι έγιναν σκουπιδάκια που μπήκαν στα μάτια μου και θόλωσαν.

Σε μερικά δευτερόλεπτα βρισκόμουν στα ελληνικά σύνορα με την τελωνειακή υπάλληλο να με ρωτάει αν εκεί που ήμουν αγόρασα κάτι, αν έχω κάτι να δηλώσω κτλ. Μετά από 25 μέρες ήταν η πρώτη φορά που μίλαγα ελληνικά με κάποιον διά ζώσης· ψέματα, είχα μιλήσει λίγο στην Μαδρίτη σε κάποιους Έλληνες που τους άκουσα στον δρόμο να μιλάν ελληνικά, αλλά δεν τράβηξε η κουβέντα μιάς και δεν τους είδα ζεστούς. Ορεξάτος λοιπόν καθώς ήμουν, και μιάς κι η υπάλληλος του τελωνείου δεν είχε δουλειά εκείνη την στιγμή, πιάσαμε λίγο την κουβέντα για ταξίδια κτλ. Όταν μετά από λίγο εμφανίστηκαν πίσω μου αυτοκίνητα χαιρέτησα κι έφυγα.

Πήρα τον δρόμο για Πρέσπες, γύρω στα 70 χλμ απόσταση. Κάποια στιγμή που μ είχε κόψει λόρδα, σταμάτησα και πήρα τηλέφωνο τον άνθρωπο του ξενοδοχείου στους Ψαράδες· μου είπε ότι εκεί δεν θα έβρισκα τίποτα για φαγητό, αν ήθελα να φάω έπρεπε να πάω στον Άγιο Γερμανό. Συνεχίζοντας, συνάντησα μιά μεγάλη κίτρινη ταμπέλα με θαυμαστικό, που έλεγε ότι η διέλευση του δρόμου γίνεται με ευθύνη των οδηγών. Ο φιδίσιος αυτός δρόμος ανεβοκατέβαινε έναν ορεινό όγκο μεγάλου φυσικού κάλλους· “α ρε Ελλάδα με τις ομορφιές σου!“, μονολογούσα καθώς πέρναγα από κάποια σημεία όπου είχαν γίνει κατολισθήσεις. Άρχισε να βρέχει, όσο ανέβαινα η ομίχλη ολοένα πύκνωνε, κι η θερμοκρασία στα ψηλά κατέβηκε στους 5 °C. Δεν έβαλα αδιάβροχα, ούτε ντύθηκα καλύτερα, δεν μ ένοιαζε, είχα φτάσει “σπίτι“.

Μουσκεμένος και ξεπαγιασμένος έφτασα αργά το απόγευμα στον Άγιο Γερμανό και χώθηκα στο “Ταβερνείο Το Πρέσπειον“· μαρουλοσαλάτα, γίγαντες, μπιφτέκια στα κάρβουνα με πατάτες τηγανιτές, κι ένα τεταρτάκι κόκκινο κρασί. “Γειά σου ρε Ελλαδάρα με τις γεύσεις σου!“. Μετά το φαγητό πιάσαμε κουβέντα με τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας και τους δύο αστυνομικούς του χωριού που κάθονταν εκεί· βλέποντας την μηχανή φορτωμένη και μπαρουτοκαπνισμένη έδειξαν ενδιαφέρον. Με ρώτησαν για το ταξίδι, τους ρώτησα για τις Πρέσπες, κι η κουβέντα καλά κράτησε.

Άφησα την ωραία ταβέρνα και τον γραφικό Άγιο Γερμανό και σ ένα τέταρτο έφτασα στους Ψαράδες. Ήρθε μιά κυρία, μου έδωσε το κλειδί για το δωμάτιο του ξενώνα και επέστρεψε σπίτι της. Άνοιξα την πόρτα, έβγαλα το κλειδί από την έξω πλευρά της κλειδαριάς, και μπαίνοντας στο δωμάτιο το έβαλα στην μέσα πλευρά, όπως έκανα πάντα· αφού τακτοποιήθηκα κι έκανα ένα ντους, θέλησα να αγναντέψω λίγο την Μεγάλη Πρέσπα, να αφουγκραστώ τον φλοίσβο και τους ήχους, να μυρίσω το λιμνίσιο νερό, και να με χτυπήσει ο υγρός, κρύος αέρας.

Το δωμάτιο δεν είχε μπαλκόνι, οπότε πήρα το τσαντάκι μου και βγήκα έξω, κλείνοντας μηχανικά την πόρτα πίσω μου. Γυρίζω έτοιμος να βουτήξω στο κρεβάτι, μόνο που.. η πόρτα του δωματίου έχει πόμολο μόνο από μέσα.. “Ωραία..“.

Τηλέφωνο στην κυρία που μου έδωσε το κλειδί·

- “Το και το.“

- “Έρχομαι από κει.“

Άνθρωπος της υπαίθρου, πρακτικό μυαλό, έφερε από την κουζίνα ένα πλαστικό στρογγυλό καπάκι από βιτάμ, για την μέθοδο “της ταυτότητας“.

- “Αχ ξέχασα να φέρω ψαλίδι για να το κόψουμε..“

- “Δεν πειράζει, έχω σουγιαδάκι.“

Έκοψα γύρω γύρω το κούμπωμα του καπακιού, και έβαλα το επίπεδο στρογγυλό πλαστικό στην σχισμή ανάμεσα στην πόρτα και την κάσα, ψάχνοντας για την γλώσσα της κλειδαριάς· άνοιξε εύκολα.

 

[gior-gos]

Μέρα 26, 3 Μαΐου 2023. Ψαράδες Πρεσπών – Αθήνα.

Όσο ετοιμαζόταν το πρωινό είχα στραφεί προς το παράθυρο περιφέροντας το βλέμμα μου στην επιφάνεια της Μεγάλης Πρέσπας και στον απέναντι λόφο. Ήμουν λίγο αφηρημένος, θες από κούραση; θες από την επίγνωση της εντός μερικών ωρών απότομης προσγείωσης στην καθημερινότητα μετά από ένα όχι και μικρό διάστημα απουσίας; θες απ την βαριά συννεφιά του πρωινού που προμήνυε την βροχάρα που θα με συντρόφευε στην επιστροφή;
Το πρωινό που μόλις σερβιρίστηκε επανάφερε την προσοχή μου στον χώρο· ομελέτα, φρυγανισμένο ψωμί, βούτυρο και μέλι, νες καφέ. Προμηθεύτηκα φασόλια, γίγαντες, και τραχανά για το σπίτι, φόρτωσα την μηχανή (το φόρτωμα και το δέσιμο των σάκων στην μηχανή είχε γίνει πλέον παιχνιδάκι), φόρεσα τ αδιάβροχα, και ξεκίνησα για το βενζινάδικο και τα τελευταία 630 χλμ ως την Αθήνα. Θα κατέβαινα από την δυτική Ελλάδα, μου αρέσει περισσότερο αυτή η διαδρομή απ ότι η άλλη που διασχίζει την ραχοκοκαλιά της χώρας. Αυτό που δεν μ άρεσε ήταν ότι από Γρεβενά μέχρι Άρτα έφαγα πολύ νερό. Με δύο τρεις στάσεις για βενζίνη και καφέ, έφτασα στα τελευταία διόδια του γυρισμού, αυτά της Ελευσίνας, που τα έχω στο μυαλό μου ως τις “πύλες του μαντριού“. Αν δεν υπάρχει θέμα χρόνου, κάνω μια εθιμοτυπική στάση εκεί όταν γυρίζω από μικρές ή μεγαλύτερες αποδράσεις.

----------------------------------------------------------

Το ταξίδι για μένα τελείωσε μόλις μπήκα στην Ελλάδα. Η τελευταία μέρα ήταν απλά η επιστροφή στην Αθήνα, δεν είχε κάτι άξιο αναφοράς. Ξαναδιαβάζοντας την περιγραφή της ως τρίτος, θα έλεγα ότι αφήνει κάτι να αιωρείται, κάτι ξεκρέμαστο, ότι τελειώνει κάπως απότομα ή, τέλος πάντων, λείπει το κερασάκι απ την τούρτα για να ολοκληρωθεί. Μη λέω χαζά, δεν αγνοώ τί λείπει. Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, ξανασβήνω, ο επίλογος για κάποιο λόγο με δυσκολεύει· ήμουν στο τσακ να τον παραβλέψω, ας προσπαθήσω όμως να γράψω κάποια πράγματα χωρίς να ξέρω αν τελικά αυτό που θα βγει δύναται να ονομαστεί επίλογος·

Ξεκίνησα το γράψιμο της περιγραφής αυτής περίπου 8 μήνες αφού γύρισα, οπότε ο αρχικός ενθουσιασμός είχε καταλαγιάσει.
Σκοπός μου ήταν να ταξιδέψω με την μοτοσικλέτα γνωρίζοντας λίγο καλύτερα την Ευρώπη, συγκεκριμένα την Ισπανία και την Πορτογαλία. Αν και το ανέφερα μόνο στο τέλος, μπορώ να πω ότι συνολικά είχε αρκετή κούραση. Τα χιλιόμετρα του ταξιδιού σε σχέση με τις ημέρες δεν τα λες και πολλά· πολλά όμως ήταν τα χιλιόμετρα που περπάτησα, αρκετά απ αυτά φορώντας τον άβολο για περπάτημα εξοπλισμό της μηχανής. Ένα στοιχείο που έλειπε ήταν αυτό των επαρχιακών στριφτερών δρόμων, με εξαίρεση τα Πυρηναία. Ωστόσο, ακόμα κι απ τον αυτοκινητόδρομο, το συνεχές ταξίδεμα από μέρος σε μέρος πάνω στους δύο τροχούς με σκοπό να υλοποιήσω το ταξίδι έτσι όπως το είχα σχεδιάσει, μου έδινε κάθε μέρα ευχαρίστηση και ικανοποίηση.
Θα έλεγα ότι το δυνατό χαρτί της Ισπανίας είναι η Ανδαλουσία. Έχει το δικό της ταμπεραμέντο, σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι στην Ευρώπη και μεταφέρει τον επισκέπτη σε άλλους πολιτισμούς που ανήκουν στο παρελθόν. Είναι μιά κούκλα και, παρότι έχει πολύ τουρισμό, θα τη συνιστούσα γιατί το αξίζει.
Με το βόρειο κομμάτι της χώρας δυστυχώς δεν είχα τον χρόνο ν ασχοληθώ, είναι όμως εμφανώς λιγότερο τουριστικό και με πολύ περισσότερο πράσινο· μου άφησε την αίσθηση ότι εκεί υπάρχει “κρυμμένος θησαυρός“.
Όσον αφορά τις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας, η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη μου φάνηκαν τυπικές ευρωπαϊκές, δεν νομίζω να χάσει και πολλά ο επισκέπτης αν τις παραλείψει. Η Βαλένθια και η παλιά της πόλη έχει ενδιαφέρον, μου άρεσε περισσότερο από τις δύο προηγούμενες. Σαραγόσα και Τολέδο ναι, είναι όμορφες, έχουν να δώσουν. Αν κάποιος βρεθεί στην Ανδαλουσία λογικά θα επισκεφτεί και την Σεβίλλη, της κάνω όμως ιδιαίτερη μνεία καθώς απ τις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας αυτή μου άρεσε περισσότερο.
Την Πορτογαλία δεν μπόρεσα να την δω όσο ήθελα. Η Φάρο που έμεινα την πρώτη βραδιά δεν έλεγε τίποτα. Έχει βέβαια ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο, το μακάβριο παρεκκλήσι με τα οστά· δεν ήταν αυτός ο λόγος που πήγα εκεί, απλά η συγκεκριμένη πόλη βόλευε για διανυκτέρευση. Με τις δυτικές ακτές της Πορτογαλίας ξετρελάθηκα, ακρωτήρια, φάροι, ωραία μπαλκόνια στον Ατλαντικό· περί ορέξεως κολοκυθόπιτα βέβαια. Η Λισαβόνα μου άρεσε, την περπάτησα όμως μόλις μιάμιση ώρα.. Το Πόρτο έμεινε απωθημένο, βλέποντάς το όμως λίγο από την σύντομη βόλτα με την μηχανή, μόνο ωραίες εικόνες μου έχουν αποτυπωθεί φωτογραφικά στο μυαλό.
Για τα Πυρηναία.. τί να πει κανείς· απλά μοτοσικλετιστικός παράδεισος! Τα όσα επαινετικά έχω διαβάσει από Έλληνες και ξένους ταξιδευτές για την οροσειρά αυτή με βρίσκουν σύμφωνο 100%. Ίσως ό,τι καλύτερο έχω οδηγήσει. Είτε συνδυαστικά με κάτι άλλο, είτε μόνα τους, αξίζει να αφιερωθούν κάποιες μέρες εκεί για την απόλαυση που προσφέρουν τα φυσικά τοπία και οι δρόμοι τους. Α, μην ξεχάσω· η γαλλική πλευρά είναι πιο όμορφη!
Έκπληξη σ αυτό το ταξίδι αποτέλεσαν η Γαλλία και η Σλοβενία· αν και περαστικός από κει, μου άρεσε πολύ ό,τι είδα.
Φωτογραφίες τράβαγα απ το κινητό που είχα στο τιμόνι για να βλέπω τον χάρτη· ήταν λίγο μπελάς να σταματάω, να το βγάζω και να το ξαναβάζω κάθε τρεις και λίγο, με αποτέλεσμανα κάνω “εκπτώσεις“ και να φωτογραφίζω μόνο αυτά που θεωρούσα πιο σημαντικά.
Όσον αφορά το γκούζι, συμπλήρωσα 250 ml λάδι στο Colmenar, στην Λισαβόνα η στάθμη είχε πέσει λίγο αλλά επειδή θα άλλαζα λάδια δεν συμπλήρωσα, 125 ml ακόμα συμπλήρωσα στην Σλοβενία· σύνολο πρέπει να έκαψε γύρω στο μισό λίτρο λάδι. Η ταχύτητα ταξιδιού στον αυτοκινητόδρομο ήταν 120 χλμ/ώρα στο κοντέρ, στο google maps 108 – 110 χλμ/ώρα. Σχετικά χαμηλή ταχύτητα για σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, δεν με απασχολούσαν όμως τα όρια ταχύτητας, τα ραντάρ κι οι κάμερες της τροχαίας και, το κυριότερο, αυτή η ταχύτητα με κράταγε σχετικά ξεκούραστο. Εννοείται υπήρχε μπόλικο διαθέσιμο γκάζι για προσπεράσεις κτλ (ναι, παραδόξως υπήρχαν πολλοί χρήστες στους αυτοκινητόδρομους που πήγαιναν πιο αργά από μένα).

Αυτά· αν κάποιος ενδιαφέρεται για κάποια πληροφορία που γνωρίζω και μπορώ να βοηθήσω θα είναι χαρά μου.

Να είμαστε υγιείς, και καλά χιλιόμετρα σε όλους!

 

[sugariasgeorge]

 

[christos ktm R]

Πολύ όμορφο ταξιδιωτικό και γραφή,Ευχαριστούμε!
Και στα επόμενα!

 

[gior-gos]

Πολύ όμορφο ταξιδιωτικό και γραφή,Ευχαριστούμε!
Και στα επόμενα!

Ευχαριστώ πολύ Χρήστο!

 

[Kardabix]

Μέρα 26, 3 Μαΐου 2023. Ψαράδες Πρεσπών – Αθήνα.

Όσο ετοιμαζόταν το πρωινό είχα στραφεί προς το παράθυρο περιφέροντας το βλέμμα μου στην επιφάνεια της Μεγάλης Πρέσπας και στον απέναντι λόφο. Ήμουν λίγο αφηρημένος, θες από κούραση; θες από την επίγνωση της εντός μερικών ωρών απότομης προσγείωσης στην καθημερινότητα μετά από ένα όχι και μικρό διάστημα απουσίας; θες απ την βαριά συννεφιά του πρωινού που προμήνυε την βροχάρα που θα με συντρόφευε στην επιστροφή;
Το πρωινό που μόλις σερβιρίστηκε επανάφερε την προσοχή μου στον χώρο· ομελέτα, φρυγανισμένο ψωμί, βούτυρο και μέλι, νες καφέ. Προμηθεύτηκα φασόλια, γίγαντες, και τραχανά για το σπίτι, φόρτωσα την μηχανή (το φόρτωμα και το δέσιμο των σάκων στην μηχανή είχε γίνει πλέον παιχνιδάκι), φόρεσα τ αδιάβροχα, και ξεκίνησα για το βενζινάδικο και τα τελευταία 630 χλμ ως την Αθήνα. Θα κατέβαινα από την δυτική Ελλάδα, μου αρέσει περισσότερο αυτή η διαδρομή απ ότι η άλλη που διασχίζει την ραχοκοκαλιά της χώρας. Αυτό που δεν μ άρεσε ήταν ότι από Γρεβενά μέχρι Άρτα έφαγα πολύ νερό. Με δύο τρεις στάσεις για βενζίνη και καφέ, έφτασα στα τελευταία διόδια του γυρισμού, αυτά της Ελευσίνας, που τα έχω στο μυαλό μου ως τις “πύλες του μαντριού“. Αν δεν υπάρχει θέμα χρόνου, κάνω μια εθιμοτυπική στάση εκεί όταν γυρίζω από μικρές ή μεγαλύτερες αποδράσεις.

----------------------------------------------------------

Το ταξίδι για μένα τελείωσε μόλις μπήκα στην Ελλάδα. Η τελευταία μέρα ήταν απλά η επιστροφή στην Αθήνα, δεν είχε κάτι άξιο αναφοράς. Ξαναδιαβάζοντας την περιγραφή της ως τρίτος, θα έλεγα ότι αφήνει κάτι να αιωρείται, κάτι ξεκρέμαστο, ότι τελειώνει κάπως απότομα ή, τέλος πάντων, λείπει το κερασάκι απ την τούρτα για να ολοκληρωθεί. Μη λέω χαζά, δεν αγνοώ τί λείπει. Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, ξανασβήνω, ο επίλογος για κάποιο λόγο με δυσκολεύει· ήμουν στο τσακ να τον παραβλέψω, ας προσπαθήσω όμως να γράψω κάποια πράγματα χωρίς να ξέρω αν τελικά αυτό που θα βγει δύναται να ονομαστεί επίλογος·

Ξεκίνησα το γράψιμο της περιγραφής αυτής περίπου 8 μήνες αφού γύρισα, οπότε ο αρχικός ενθουσιασμός είχε καταλαγιάσει.
Σκοπός μου ήταν να ταξιδέψω με την μοτοσικλέτα γνωρίζοντας λίγο καλύτερα την Ευρώπη, συγκεκριμένα την Ισπανία και την Πορτογαλία. Αν και το ανέφερα μόνο στο τέλος, μπορώ να πω ότι συνολικά είχε αρκετή κούραση. Τα χιλιόμετρα του ταξιδιού σε σχέση με τις ημέρες δεν τα λες και πολλά· πολλά όμως ήταν τα χιλιόμετρα που περπάτησα, αρκετά απ αυτά φορώντας τον άβολο για περπάτημα εξοπλισμό της μηχανής. Ένα στοιχείο που έλειπε ήταν αυτό των επαρχιακών στριφτερών δρόμων, με εξαίρεση τα Πυρηναία. Ωστόσο, ακόμα κι απ τον αυτοκινητόδρομο, το συνεχές ταξίδεμα από μέρος σε μέρος πάνω στους δύο τροχούς με σκοπό να υλοποιήσω το ταξίδι έτσι όπως το είχα σχεδιάσει, μου έδινε κάθε μέρα ευχαρίστηση και ικανοποίηση.
Θα έλεγα ότι το δυνατό χαρτί της Ισπανίας είναι η Ανδαλουσία. Έχει το δικό της ταμπεραμέντο, σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι στην Ευρώπη και μεταφέρει τον επισκέπτη σε άλλους πολιτισμούς που ανήκουν στο παρελθόν. Είναι μιά κούκλα και, παρότι έχει πολύ τουρισμό, θα τη συνιστούσα γιατί το αξίζει.
Με το βόρειο κομμάτι της χώρας δυστυχώς δεν είχα τον χρόνο ν ασχοληθώ, είναι όμως εμφανώς λιγότερο τουριστικό και με πολύ περισσότερο πράσινο· μου άφησε την αίσθηση ότι εκεί υπάρχει “κρυμμένος θησαυρός“.
Όσον αφορά τις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας, η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη μου φάνηκαν τυπικές ευρωπαϊκές, δεν νομίζω να χάσει και πολλά ο επισκέπτης αν τις παραλείψει. Η Βαλένθια και η παλιά της πόλη έχει ενδιαφέρον, μου άρεσε περισσότερο από τις δύο προηγούμενες. Σαραγόσα και Τολέδο ναι, είναι όμορφες, έχουν να δώσουν. Αν κάποιος βρεθεί στην Ανδαλουσία λογικά θα επισκεφτεί και την Σεβίλλη, της κάνω όμως ιδιαίτερη μνεία καθώς απ τις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας αυτή μου άρεσε περισσότερο.
Την Πορτογαλία δεν μπόρεσα να την δω όσο ήθελα. Η Φάρο που έμεινα την πρώτη βραδιά δεν έλεγε τίποτα. Έχει βέβαια ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο, το μακάβριο παρεκκλήσι με τα οστά· δεν ήταν αυτός ο λόγος που πήγα εκεί, απλά η συγκεκριμένη πόλη βόλευε για διανυκτέρευση. Με τις δυτικές ακτές της Πορτογαλίας ξετρελάθηκα, ακρωτήρια, φάροι, ωραία μπαλκόνια στον Ατλαντικό· περί ορέξεως κολοκυθόπιτα βέβαια. Η Λισαβόνα μου άρεσε, την περπάτησα όμως μόλις μιάμιση ώρα.. Το Πόρτο έμεινε απωθημένο, βλέποντάς το όμως λίγο από την σύντομη βόλτα με την μηχανή, μόνο ωραίες εικόνες μου έχουν αποτυπωθεί φωτογραφικά στο μυαλό.
Για τα Πυρηναία.. τί να πει κανείς· απλά μοτοσικλετιστικός παράδεισος! Τα όσα επαινετικά έχω διαβάσει από Έλληνες και ξένους ταξιδευτές για την οροσειρά αυτή με βρίσκουν σύμφωνο 100%. Ίσως ό,τι καλύτερο έχω οδηγήσει. Είτε συνδυαστικά με κάτι άλλο, είτε μόνα τους, αξίζει να αφιερωθούν κάποιες μέρες εκεί για την απόλαυση που προσφέρουν τα φυσικά τοπία και οι δρόμοι τους. Α, μην ξεχάσω· η γαλλική πλευρά είναι πιο όμορφη!
Έκπληξη σ αυτό το ταξίδι αποτέλεσαν η Γαλλία και η Σλοβενία· αν και περαστικός από κει, μου άρεσε πολύ ό,τι είδα.
Φωτογραφίες τράβαγα απ το κινητό που είχα στο τιμόνι για να βλέπω τον χάρτη· ήταν λίγο μπελάς να σταματάω, να το βγάζω και να το ξαναβάζω κάθε τρεις και λίγο, με αποτέλεσμανα κάνω “εκπτώσεις“ και να φωτογραφίζω μόνο αυτά που θεωρούσα πιο σημαντικά.
Όσον αφορά το γκούζι, συμπλήρωσα 250 ml λάδι στο Colmenar, στην Λισαβόνα η στάθμη είχε πέσει λίγο αλλά επειδή θα άλλαζα λάδια δεν συμπλήρωσα, 125 ml ακόμα συμπλήρωσα στην Σλοβενία· σύνολο πρέπει να έκαψε γύρω στο μισό λίτρο λάδι. Η ταχύτητα ταξιδιού στον αυτοκινητόδρομο ήταν 120 χλμ/ώρα στο κοντέρ, στο google maps 108 – 110 χλμ/ώρα. Σχετικά χαμηλή ταχύτητα για σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, δεν με απασχολούσαν όμως τα όρια ταχύτητας, τα ραντάρ κι οι κάμερες της τροχαίας και, το κυριότερο, αυτή η ταχύτητα με κράταγε σχετικά ξεκούραστο. Εννοείται υπήρχε μπόλικο διαθέσιμο γκάζι για προσπεράσεις κτλ (ναι, παραδόξως υπήρχαν πολλοί χρήστες στους αυτοκινητόδρομους που πήγαιναν πιο αργά από μένα).

Αυτά· αν κάποιος ενδιαφέρεται για κάποια πληροφορία που γνωρίζω και μπορώ να βοηθήσω θα είναι χαρά μου.

Να είμαστε υγιείς, και καλά χιλιόμετρα σε όλους!

Εξαιρετική περιγραφή και όμορφο ταξίδι!! Να είσαι καλά να ταξιδεύεις!!

 

[George_M.]

Γιομάτο ταξιδι/ταξιδιωτικό με βάθος κ πραγματική περιηγητικη ματιά!
Η δε εσωτερική ανασκόπηση σίγουρα είναι λιθάρια εμπειρίας που χτίζουν χαρακτήρες, συμπεριφορές κ ανθρώπους.

Εύχομαι σε ανάλογα επόμενα σύντομα!

 

[gior-gos]

Εξαιρετική περιγραφή και όμορφο ταξίδι!! Να είσαι καλά να ταξιδεύεις!!

Να σαι καλά Γιάννη! Καλά και όμορφα χιλιόμετρα να χουμε!

 

[gior-gos]

Γιομάτο ταξιδι/ταξιδιωτικό με βάθος κ πραγματική περιηγητικη ματιά!
Η δε εσωτερική ανασκόπηση σίγουρα είναι λιθάρια εμπειρίας που χτίζουν χαρακτήρες, συμπεριφορές κ ανθρώπους.

Εύχομαι σε ανάλογα επόμενα σύντομα!

Ευχαριστώ συνονόματε! Χρόνια μας πολλά, να τους χαιρόμαστε και να μας χαίρονται!

 

[socrates]

26 μέρες ταξίδι... πενταψήφιο σε χιλιόμετρα... δεν μπορώ να πω... του έδωσες και κατάλαβε... πήρες μια πάρα πολύ καλή δόση.
Μας έκανες με την περιγραφή σου να ταξιδέψαμε μαζί σου και ειδικά για μένα με έκανες να θυμηθώ και κάποια κοινά περάσματα.

Άντε και στα επόμενα!

 

[Savvas62]

Και σε άλλα τέτοια ωραία με υγεία !
Ευχαριστούμε για την βόλτα.

 

[gior-gos]

26 μέρες ταξίδι... πενταψήφιο σε χιλιόμετρα... δεν μπορώ να πω... του έδωσες και κατάλαβε... πήρες μια πάρα πολύ καλή δόση.
Μας έκανες με την περιγραφή σου να ταξιδέψαμε μαζί σου και ειδικά για μένα με έκανες να θυμηθώ και κάποια κοινά περάσματα.

Άντε και στα επόμενα!

Πράγματι, ήταν καλή δόση. Πολλά στοιχεία για τα Πυρηναία τα πήρα από το δικό σου ταξιδιωτικό, το είχα ξεψαχνίσει τότε.

Καλά χιλιόμετρα να έχουμε!

 

[gior-gos]

Και σε άλλα τέτοια ωραία με υγεία !
Ευχαριστούμε για την βόλτα.

Ευχαριστώ Σάββα, καλούς δρόμους να έχουμε!

 

[naftilos]

Μεγάλη βόλτα χορταστική.
Να είσαι καλά να τριγυρνάς

 

[Aldebaran]

Πλήρες ταξιδιωτικό πλούσιο σε φωτό και περιγραφή, ευχαριστώ που το μοιράστηκες