yns
Today is life, tomorrow never comes
Η 4η Χειμερινή κατασκήνωση της παρέας στα Κρητικά βουνά, η "Σκληροπυρηνική" (όπως ορθά την βάπτισε ο Νίκος) ήταν πραγματικά αυτό που περιγράφει ο τίτλος της! "Χειμερινή"!
Οι προηγούμενες βέρσιονς, παρότι έγιναν το ίδιο χρονικό διάστημα (γύρω στην μεγαλύτερη νύχτα του έτους), δεν είχαν, εκτός ίσως της 1ης, τον περιπετειώδη χαρακτήρα της τελευταίας. Δε λέω, το να πάρεις τα βουνά χειμωνιάτικο είναι από μόνο του μια περιπέτεια και, εν αντιθέσει με την λαϊκή σοφία που περιγράφει πως "η τρέλα δεν πάει στα βουνά", αν μάλιστα το κάνεις γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως το πιθανότερο σενάριο είναι ότι θα αποκλειστείς, ε, αυτό δεν αποτελεί και ένδειξη... σωφροσύνης!
Μιλώντας προσωπικά, η τελευταία χρονιά ήταν η λιγότερο μοτοσυκλετιστική και παρεΐστικη των τελευταίων ετών. Εξετάσεις ειδικότητας, προετοιμασία ιατρείου, πώληση της μοτοσυκλέτας και έναρξη νέας επαγγελματικής δραστηριότητας με κράτησαν μακρυά από βόλτες, μπάνια, κατασκηνώσεις... 3-4 φορές χρησιμοποιήθηκε η σκηνή σε σχέση με τις 25-30 που πάω συνήθως κάθε χρόνο. Έτσι, από τον Νοέμβρη που αρχίσαμε να το συζητάμε με τον Νίκο δεν έβλεπα την ώρα να ξαναβρεθούμε στο αγαπημένο δάσος του Ρούβα!
Το μέρος αυτό, παρόλο που έχουμε πάει αρκετές φορές, ενδεικνύεται λόγω της σχετικά μικρής του απόστασης (1-1,5 ώρα) από το Ηράκλειο, της ύπαρξης του καταφυγίου για τους λιγότερο κουζουλούς, του τρεχούμενου νερού και τουαλέτας, της άφθονης ξυλείας (πολλά και μεγάλα κλωνάρια βρίσκονται πεσμένα γύρω από τα δέντρα) και της περιορισμένης ακτίνας έρευνας της ΕΜΑΚ σε περίπτωση που χαθούν τα ίχνη μας! Για όσους δεν το γνωρίζουν, τα κινητά ΔΕΝ έχουν σήμα μέσα στη γούβα που βρίσκεται ο Άι Γιάννης και όσο αγχωτικό μπορεί να είναι αυτό, άλλο τόσο αποτελεί καταλυτικό παράγοντα για την επιτυχία της όποιας μας εξόρμησης εκεί! Όπως παλιά, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις, η διάδραση μεταξύ των συντελεστών, η ανάγκη αλληλοβοήθειας και διαμοιρασμού ρόλων για να βγει η νύχτα και όχι οι λάιβ ανταποκρίσεις και τα "λάικς" στο φέισμπουκ...
Οι προηγούμενες βέρσιονς, παρότι έγιναν το ίδιο χρονικό διάστημα (γύρω στην μεγαλύτερη νύχτα του έτους), δεν είχαν, εκτός ίσως της 1ης, τον περιπετειώδη χαρακτήρα της τελευταίας. Δε λέω, το να πάρεις τα βουνά χειμωνιάτικο είναι από μόνο του μια περιπέτεια και, εν αντιθέσει με την λαϊκή σοφία που περιγράφει πως "η τρέλα δεν πάει στα βουνά", αν μάλιστα το κάνεις γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως το πιθανότερο σενάριο είναι ότι θα αποκλειστείς, ε, αυτό δεν αποτελεί και ένδειξη... σωφροσύνης!
Μιλώντας προσωπικά, η τελευταία χρονιά ήταν η λιγότερο μοτοσυκλετιστική και παρεΐστικη των τελευταίων ετών. Εξετάσεις ειδικότητας, προετοιμασία ιατρείου, πώληση της μοτοσυκλέτας και έναρξη νέας επαγγελματικής δραστηριότητας με κράτησαν μακρυά από βόλτες, μπάνια, κατασκηνώσεις... 3-4 φορές χρησιμοποιήθηκε η σκηνή σε σχέση με τις 25-30 που πάω συνήθως κάθε χρόνο. Έτσι, από τον Νοέμβρη που αρχίσαμε να το συζητάμε με τον Νίκο δεν έβλεπα την ώρα να ξαναβρεθούμε στο αγαπημένο δάσος του Ρούβα!
Το μέρος αυτό, παρόλο που έχουμε πάει αρκετές φορές, ενδεικνύεται λόγω της σχετικά μικρής του απόστασης (1-1,5 ώρα) από το Ηράκλειο, της ύπαρξης του καταφυγίου για τους λιγότερο κουζουλούς, του τρεχούμενου νερού και τουαλέτας, της άφθονης ξυλείας (πολλά και μεγάλα κλωνάρια βρίσκονται πεσμένα γύρω από τα δέντρα) και της περιορισμένης ακτίνας έρευνας της ΕΜΑΚ σε περίπτωση που χαθούν τα ίχνη μας!
Για όσους δεν το γνωρίζουν, τα κινητά ΔΕΝ έχουν σήμα μέσα στη γούβα που βρίσκεται ο Άι Γιάννης και όσο αγχωτικό μπορεί να είναι αυτό, άλλο τόσο αποτελεί καταλυτικό παράγοντα για την επιτυχία της όποιας μας εξόρμησης εκεί! Όπως παλιά, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις, η διάδραση μεταξύ των συντελεστών, η ανάγκη αλληλοβοήθειας και διαμοιρασμού ρόλων για να βγει η νύχτα και όχι οι λάιβ ανταποκρίσεις και τα "λάικς" στο φέισμπουκ... 
και τρύπια σκηνή
και σε καμιά επόμενη να μαι κι εγώ 