Συνέχισα την βόλτα μου παράλληλα με τον ποταμό Γουαδαλκιβίρ. Πέρασα από το Παλάτι του Σαν Τέλμο που τα σχέδια και τα χρώματα των τοίχων του τραβάνε το μάτι· αργότερα διάβασα ότι η κατασκευή του κτιρίου ξεκίνησε σε ακίνητο που άνηκε στο δικαστήριο του Ιερού Γραφείου, το ίδρυμα που ήταν υπεύθυνο για την Ισπανική Ιερά Εξέταση.
Λίγο πιο κάτω συνάντησα τον δωδεκάγωνο στρατιωτικό πύργο Τόρρε ντελ Όρο. Torre del Oro στα Ισπανικά σημαίνει Χρυσός Πύργος και υπάρχουν διάφοροι θρύλοι για το πώς προήρθε η ονομασία αυτή· ένας υποστηρίζει ότι προέρχεται από τη χρυσή αντανάκλασή του στα νερά του Γουαδαλκιβίρ λόγω των υλικών κατασκευής του, άλλος ότι εκεί αποθήκευαν χρυσάφι και ασήμι και ούτω καθεξής. Ο λόγος κατασκευής του ήταν για να ελέγχει την πρόσβαση στη Σεβίλλη μέσω του ποταμού Γουαδαλκιβίρ. Ο θρύλος λέει ότι για να εμποδίζεται η πρόσβαση στο λιμάνι υπήρχε μια βαριά αλυσίδα από τη βάση του πύργου μέχρι έναν άλλο πύργο στην απέναντι πλευρά του ποταμού· ιστορικά όμως δεν στέκει. Επίσης, στον Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Σήμερα είναι ναυτικό μουσείο.
Από την άλλη πλευρά του Γουαδαλκιβίρ, σε απόσταση 1,5 χλμ περίπου, ξεχωρίζει έντονα από το ύψος και το στυλ του, κι ένας άλλος, σύγχρονος πύργος, το Centro Comercial Torre Sevilla, μεγάλο εμπορικό κέντρο, που κάνει μία – ίσως ενδιαφέρουσα – οπτική αντίθεση μεταξύ παλιού και μοντέρνου.
Η Σεβίλλη, και όλη η Ανδαλουσία, μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις· αποχαιρετώ προσωρινά την Ισπανία για να κατευθυνθώ δυτικά, στην Πορτογαλία. Εκεί, αφού περάσω τις επόμενες 5 μέρες διασχίζοντας την δυτική χώρα από νότο προς βορρά, θα ξαναμπώ Ισπανία, θα στραφώ ανατολικά, και απ τα βόρεια παράλιά της θ αρχίσει το κλείσιμο του κύκλου της Ιβηρικής χερσονήσου.
Σε απόσταση 140 χιλιομέτρων από τη Σεβίλλη έφτασα στα σύνορα Ισπανίας Πορτογαλίας· με το που τα πέρασα έπρεπε να εγγραφώ στο σύστημα διοδίων της Πορτογαλίας. Η εγγραφή γινόταν σ ένα μηχάνημα που δεν υπήρχε υπάλληλος, ουσιαστικά το μηχάνημα φωτογραφίζει την πινακίδα σου, εσύ καταχωρείς την τραπεζική σου κάρτα και γίνεται η σύνδεση πινακίδας – κάρτας οπότε όταν περνάς διόδια η κάμερα σκανάρει την πινακίδα και χρεώνει αυτόματα την κάρτα που έχεις καταχωρήσει. Η χρέωση για την εγγραφή είναι ένα μικροποσό (κάτω από 1€) αλλά το μηχάνημα δέχεται μόνο πιστωτική κάρτα, εγώ έχω μόνο χρεωστική· αφού πάτησα το κουμπί με την ένδειξη «βοήθεια» και μίλησαμε με έναν υπάλληλο από το θυροτηλέφωνο ενημερώθηκα ότι μπορώ να κάνω εγγραφή από οποιονδήποτε σταθμό διοδίων, έπρεπε όμως να το κάνω σχετικά σύντομα, μέσα σε μιά δυό μέρες. Πράγματι, στα διόδια λίγο παρακάτω έκανα εγγραφή καταχωρώντας μια ηλεκτρονική προπληρωμένη κάρτα που έχω για τέτοιες περιπτώσεις. Βολικό σύστημα από τη μία, από την άλλη δεν ισχύει για όλους τους αυτοκινητόδρομους της Πορτογαλίας.
Σε 60 χλμ από τα σύνορα έφτασα στη νοτιότερη πόλη της Πορτογαλίας, το Φάρο· αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, πήρα τη μηχανή και κάνοντας 15 χλμ ήμουν στο κέντρο του Φάρο θέλοντας να το δω λίγο αλλά και να φάω κάτι. Έκανα μια βόλτα πεζός, δεν του βρήκα κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν το παρεκκλήσι Capela dos Ossos (παρεκκλήσι των οστών) το οποίο βρίσκεται πίσω από την καθολική εκκλησία Carmo. Όλες οι επιφάνειες σ αυτό το μακάβριο παρεκκλήσι – οστεοφυλάκιο (τοίχοι, ταβάνι, κολόνες, βωμός – όλα) είναι καλυμμένες με νεκροκεφαλές και οστά από 1250 σκελετούς που ξεθάφτηκαν το 1816 από τα υπερπλήρη νεκροταφεία του Φάρο· τα οστά αυτά ανήκουν στους μοναχούς που είχαν υπηρετήσει στην εκκλησία του Carmo. Πάνω απ την είσοδο του παρεκκλησιού υπάρχει μια επιγραφή που λέει στα πορτογαλικά: «Σταμάτα εδώ και σκέψου ότι θα φτάσεις κι εσύ σ αυτή την κατάσταση». Δυστυχώς εκείνη την ώρα η εκκλησία ήταν κλειστή οπότε στάθηκα λίγο στον προαύλιο χώρο με το όμορφο ψηφιδωτό δάπεδο κι έφυγα.
Έκατσα για φαγητό σ ένα μαγαζί με τοστ, ομελέτες, και μερικά κρεατικά. Οι μερίδες ήταν πολύ μικρές κι έτσι χρειάστηκε να παραγγείλω και δεύτερη φορά· αφού κατάφερα να κορέσω την πείνα μου γύρισα στο ξενοδοχείο και προσγειώθηκα στο κρεβάτι.
Λίγο πιο κάτω συνάντησα τον δωδεκάγωνο στρατιωτικό πύργο Τόρρε ντελ Όρο. Torre del Oro στα Ισπανικά σημαίνει Χρυσός Πύργος και υπάρχουν διάφοροι θρύλοι για το πώς προήρθε η ονομασία αυτή· ένας υποστηρίζει ότι προέρχεται από τη χρυσή αντανάκλασή του στα νερά του Γουαδαλκιβίρ λόγω των υλικών κατασκευής του, άλλος ότι εκεί αποθήκευαν χρυσάφι και ασήμι και ούτω καθεξής. Ο λόγος κατασκευής του ήταν για να ελέγχει την πρόσβαση στη Σεβίλλη μέσω του ποταμού Γουαδαλκιβίρ. Ο θρύλος λέει ότι για να εμποδίζεται η πρόσβαση στο λιμάνι υπήρχε μια βαριά αλυσίδα από τη βάση του πύργου μέχρι έναν άλλο πύργο στην απέναντι πλευρά του ποταμού· ιστορικά όμως δεν στέκει. Επίσης, στον Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Σήμερα είναι ναυτικό μουσείο.
Από την άλλη πλευρά του Γουαδαλκιβίρ, σε απόσταση 1,5 χλμ περίπου, ξεχωρίζει έντονα από το ύψος και το στυλ του, κι ένας άλλος, σύγχρονος πύργος, το Centro Comercial Torre Sevilla, μεγάλο εμπορικό κέντρο, που κάνει μία – ίσως ενδιαφέρουσα – οπτική αντίθεση μεταξύ παλιού και μοντέρνου.
Η Σεβίλλη, και όλη η Ανδαλουσία, μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις· αποχαιρετώ προσωρινά την Ισπανία για να κατευθυνθώ δυτικά, στην Πορτογαλία. Εκεί, αφού περάσω τις επόμενες 5 μέρες διασχίζοντας την δυτική χώρα από νότο προς βορρά, θα ξαναμπώ Ισπανία, θα στραφώ ανατολικά, και απ τα βόρεια παράλιά της θ αρχίσει το κλείσιμο του κύκλου της Ιβηρικής χερσονήσου.
Σε απόσταση 140 χιλιομέτρων από τη Σεβίλλη έφτασα στα σύνορα Ισπανίας Πορτογαλίας· με το που τα πέρασα έπρεπε να εγγραφώ στο σύστημα διοδίων της Πορτογαλίας. Η εγγραφή γινόταν σ ένα μηχάνημα που δεν υπήρχε υπάλληλος, ουσιαστικά το μηχάνημα φωτογραφίζει την πινακίδα σου, εσύ καταχωρείς την τραπεζική σου κάρτα και γίνεται η σύνδεση πινακίδας – κάρτας οπότε όταν περνάς διόδια η κάμερα σκανάρει την πινακίδα και χρεώνει αυτόματα την κάρτα που έχεις καταχωρήσει. Η χρέωση για την εγγραφή είναι ένα μικροποσό (κάτω από 1€) αλλά το μηχάνημα δέχεται μόνο πιστωτική κάρτα, εγώ έχω μόνο χρεωστική· αφού πάτησα το κουμπί με την ένδειξη «βοήθεια» και μίλησαμε με έναν υπάλληλο από το θυροτηλέφωνο ενημερώθηκα ότι μπορώ να κάνω εγγραφή από οποιονδήποτε σταθμό διοδίων, έπρεπε όμως να το κάνω σχετικά σύντομα, μέσα σε μιά δυό μέρες. Πράγματι, στα διόδια λίγο παρακάτω έκανα εγγραφή καταχωρώντας μια ηλεκτρονική προπληρωμένη κάρτα που έχω για τέτοιες περιπτώσεις. Βολικό σύστημα από τη μία, από την άλλη δεν ισχύει για όλους τους αυτοκινητόδρομους της Πορτογαλίας.
Σε 60 χλμ από τα σύνορα έφτασα στη νοτιότερη πόλη της Πορτογαλίας, το Φάρο· αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, πήρα τη μηχανή και κάνοντας 15 χλμ ήμουν στο κέντρο του Φάρο θέλοντας να το δω λίγο αλλά και να φάω κάτι. Έκανα μια βόλτα πεζός, δεν του βρήκα κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν το παρεκκλήσι Capela dos Ossos (παρεκκλήσι των οστών) το οποίο βρίσκεται πίσω από την καθολική εκκλησία Carmo. Όλες οι επιφάνειες σ αυτό το μακάβριο παρεκκλήσι – οστεοφυλάκιο (τοίχοι, ταβάνι, κολόνες, βωμός – όλα) είναι καλυμμένες με νεκροκεφαλές και οστά από 1250 σκελετούς που ξεθάφτηκαν το 1816 από τα υπερπλήρη νεκροταφεία του Φάρο· τα οστά αυτά ανήκουν στους μοναχούς που είχαν υπηρετήσει στην εκκλησία του Carmo. Πάνω απ την είσοδο του παρεκκλησιού υπάρχει μια επιγραφή που λέει στα πορτογαλικά: «Σταμάτα εδώ και σκέψου ότι θα φτάσεις κι εσύ σ αυτή την κατάσταση». Δυστυχώς εκείνη την ώρα η εκκλησία ήταν κλειστή οπότε στάθηκα λίγο στον προαύλιο χώρο με το όμορφο ψηφιδωτό δάπεδο κι έφυγα.
Έκατσα για φαγητό σ ένα μαγαζί με τοστ, ομελέτες, και μερικά κρεατικά. Οι μερίδες ήταν πολύ μικρές κι έτσι χρειάστηκε να παραγγείλω και δεύτερη φορά· αφού κατάφερα να κορέσω την πείνα μου γύρισα στο ξενοδοχείο και προσγειώθηκα στο κρεβάτι.
Τελευταία επεξεργασία: