Bandit
Μέλος
- Περιοχή
- ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ
- Όνομα
- Δημήτρης
- Μοτό
- Moto Guzzi v11 Le Mans, Honda xl250s ,Honda xl500r Paris Dakar
Τι πράγμα και αυτό το φετινό...
Συζητάμε σε ανύποπτο χρόνο το ότι στην εκδήλωση τα MG σπανίζουν (πρέπει να είναι κάτω του 10%), το ότι λίγοι ψωνίζουν καινούρια πια και τα παλιά δεν τα πολυκυκλοφορούν, πολύ περισσότερο σε τέτοιες εκδρομές. Ο συνομιλητής έχει δύο συλλεκτικά μόνο για γνώστες οχήματα, καλά το συλλεκτικά πες υπερβολή, αλλά είναι οικογενειακά κειμήλια και τα δύο, είναι οχήματα που μου αρέσουν πολύ και τα δύο. Του λέω πλάκα θα είχε να κατέβουμε με δύο τέτοια "χρέπια" και να δείξουμε ότι τα παλιά έχουν μιά χαρά ζωή ακόμα. Εγώ δεν έχω παλιό μηχανάκι αλλά μόνο χρέπια, αλλά τέλος πάντων κοίταξα αγγελίες και το σκεφτόμουν αν θέλω ή όχι, τώρα που γράφω είμαι ακόμα στο... δεν ξέρω. Στην δική του περίπτωση υπάρχει το συναισθηματικό δέσιμο με το όχημα, εμένα απλά μου αρέσουν κάποια εμφανισιακά, δεν είναι το ίδιο. Μου λέει αν κατέβω με αυτό και είστε όλοι με τα 1000, τι βόλτα να κάνουμε και έχει δίκιο, οπότε λέω ΟΚ, 26 ίππους αυτό, πάνω κάτω εκεί είναι και το σκούτερ των κοριτσιών, θα πάω με αυτό.
Την συζήτηση δεν την ξέχασα, αλλά δεν είχα αντιληφθεί ότι την πήρε εντελώς σοβαρά. "περνάω ΚΤΕΟ", πήρε ενδοεπικοινωνία συμβατή, επισκευές και μαζέματα σε φρένα, ηλεκτρολογικά, πλαίσιο, λάστιχα, δηλώνουμε με το παλιό και το σκούτερ και ακόμα μοιάζει σαν ψέμα. Λέμε ας το πάμε ομάδα φέτος, ψάχναμε όνομα και καταλήξαμε στο RRT, Relic Racing Team (το relic έχει και την έννοια του κειμηλίου και του χρεπιού/παρατημένου οπότε καλύπτει μεγάλη γκάμα οχημάτων συμμετοχής). Περιττό να πω ότι το κορίτσι με ρώτησε 100 φορές αν είμαι βέβαιος και αστειευόταν "διαθήκη να κάνεις πριν φύγεις να μην τσακώνομαι με τους συγγενείς". Αλλάζω και εγώ λάδια και λάστιχα γιατί υπήρχε πρόβλεψη βροχής και ήταν τα μανίσια 4,5 ετών επάνω, έτοιμο.
Fast forward στην εκκίνηση όπου το γέλιο και το πείραγμα είναι στο πρόγραμμα. Και ξεκινάμε... Μέχρι το πρώτο "κρυφό" η διαδρομή κατά 95% γίνεται με κλειστά μάτια που λέει ο λόγος γιατί Αθήνα Ρέρεση Δάφνη είναι κάτι σαν "Παγκράτι Κολιάτσου". Παίρνουμε κρυφό roadbook και συνεχίζουμε. Πως είναι το κειμήλιο; Πιο άνετο από ότι φανταζόταν. Πως είναι το σκούτερ; Μικρό και πονάνε οι ώμοι μου, αλλά ΟΚ, χαλαρά. Στα κομμάτια που νιώθω άνετα πάει... Κομμάτια και παίζω με τα μεγάλα, δεν το φανταζόμουν αυτό. Τα νέα λάστιχα είναι πιο άνετα από τα στοκ σε κύλιση, έχουν πιο "σπορ" κόψιμο και βρίσκω σιγά σιγά εμπιστοσύνη. Φέτα. Τι δεν σκέφτηκα όσο έπρεπε; Που θα μπει το roadbook. Δεν έχει ντεπόζιτο μπροστά οπότε δεν έχει τάνκμπαγκ οπότε δεν έχει χάρτη και τουλίπες. Υπό σκέψη για του χρόνου αν το ξανακάνω έτσι. Είχα γεμίσει και το GL της ομαδικής παραγγελίας που χρειάστηκε τελικά, πολύ βολικό και να πω ξανά ευχαριστώ στα παιδιά που το σκέφτηκαν και οργάνωσαν την ομαδική παραγγελία. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο στις 10μμ, έκπληξη μου λέει ο Σπύρος. Λέω στον FeatherBrain αργά το βράδι ότι το επόμενο πρωί θα είναι δύσκολο σωματικά, εννοείται πως ήταν αλλά μετά το πρωινό ένιωθα ήδη καλύτερα.
Η δεύτερη ημέρα ξεκίνησε "σπαστήρι" με πρωινό Μπράλο, Ματσούκι όπου έφτασα χωρίς φρένα να πρέπει να κατέβω την τσιμεντένια κατηφόρα (θρίλερ) και δρόμοι με μέση ΜΩΤ σκάρτα 40. Διασταυρωθήκαμε και με το φόρουμ αλλά που να καταλάβουν, μόνο αν είχα το γκλίτερ. Το παιχνίδι της δεύτερης ημέρας ήταν έξυπνο, η οργάνωση στην σειρά συμμετοχής ήταν κακή και χάσαμε 90 λεπτά για 3.5 λεπτά "παιχνίδι", σε ώρες που μετράνε πολύ μέσα στην ημέρα. Σε αυτό έχει ευθύνη και η λέσχη αλλά και οι συμμετέχοντες που στα @@ τους όλα αρκεί να πάνε πρώτοι (αυτό φάνηκε και σε προσπεράσεις και σε γενικότερη κίνηση στο δρόμο, πολλά τα άσχημα περιστατικά φέτος). Φτάσαμε Καρπενήσι για ανεφοδιασμό με βαριά διάθεση και σωματικά καταπονημένοι από τα σφιχτά κομμάτια. Στον ανεφοδιασμό λίγο ο καφές λίγο ο χαβαλές με έναν ταξιτζή και τους εργαζόμενους, ο δρόμος που έγινε με ροή και με καλύτερη ποιότητα πιο κάτω μου άλλαξαν την διάθεση και όσο περνούσε η ώρα ένιωθα πιο ξεκούραστος. Φτάνουμε Χαιρώνεια με ατμούς στο ντεπόζιτο (δεν ξαναγέμισα το GL γιατί θεωρούσαμε ότι είμαστε στον πολιτισμό και βενζινάδικα υπάρχουν), φωτό στο λιοντάρι και το ένα μέλος της ομάδας φεύγει εκτάκτως για Αθήνα "καίγοντας" το υπόλοιπo. Οι υπόλοιποι φτάνουμε στην τελευταία φωτό, μας δίνουν μιά ακόμα, την βγάζουμε και αυτήν και πάμε για τερματισμό μεσάνυχτα.
Ωραίο και το φετινό "ανορθόδοξο" 36ωρο. Διαδρομές πιο μετά.
Τις ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση στους τραυματίες και μακριά από άλλα κακά.
Vespa GTS300 αποδείχτηκε σκληρός καριόλης, οι 12ρηδες δεν είναι το καλύτερο για λακκούβες χώμα και κροκάλα, τα φρένα "τελείωσαν" δις αλλά τι τα θες. Δεν ήταν περισσότερο κουραστική από το ΚΤΜ, σίγουρα δεν ήταν το πιο αργό μηχανάκι της διοργάνωσης.
Καλημέρα, πως λέει η διαφήμιση......" έχω πάει "...... το έχω κάνει με παπί 125cc μαζί με φίλο, εκείνος με παπί 135cc. Οπότε σε νιώθω απόλυτα.....!!!!!!!