Ο Gύρος τση ΚρήτηS

[manosp]

Φτάνοντας πάλι πίσω στο εκκλησάκι και το μοναδικό πέρασμα που βρήκαμε κατεβαίνοντας για να περάσουμε στο κομμάτι που ήταν περιφραγμένο, το ίδιο πέρασμα και στην επιστροφή μας... εδώ με θαυμάζετε με πόση μαεστρία καταπίνω με το φορτωμένο 800άρι μου το δύσκολο πέρασμα...

το ίδιο και ο Νίκος...

και το σημείο που είχε αφήσει ο Γιάννης το δικό του...

 

[manosp]

Συνεχίσαμε και αφού ανοίξαμε ένα ακόμα δρόμο που ήταν κλειστός με αλυσίδα αυτή τη φορά (πραγματοποιούσαν έργα στρωσίματος του δρόμου) κατεβήκαμε το χωματόδρομο με θεά την Σπιναλόγκα και φτάσαμε ως την Πλάκα...

 

[manosp]

Η συνέχεια γνωστή, περάσαμε την Πλάκα, Ελούντα και φτάσαμε πολύ γρήγορα στον Άγιο Νικόλαο... μια φωτογραφία στη λίμνη του Αγίου Νικολάου και συνεχίζουμε από εθνική προς Σητεία...

Περνώντας από Παχιά Άμμο...

Μετά το χωριό Καβούσι σταματήσαμε για λίγο νερό και φυσικά δεν μπορούσαμε να μην απολαύσουμε την θέα!

Νίκος κι εγώ, στο βάθος η όμορφη παραλία Θόλος με το εκκλησάκι της Ανάληψης.

 

[manosp]

Μερικά χιλιόμετρα μετά κατεβήκαμε προς Μόχλο και συνεχίσαμε από χωματόδρομο μέχρι να φτάσουμε σε έναν καλοδιατηρημένο βενετσιάνικο πύργο... Ο Πύργος του Κορνάρου ή Πύργος του Αγίου Αντωνίου βρίσκεται βορειοανατολικά του χωριού Μυρσίνη. Χρησιμοποιήθηκε σαν αποθήκη αλλά και παρατηρητήριο κατά την Ενετοκρατία αλλά και την Τουρκοκρατία. Ήταν περιφραγμένος με την μικρή εκκλησία του Αγίου Αντωνίου με κοινό τοίχο. Αναστηλώθηκε το 1999 και από το 2007 έχει γίνει επισκέψιμος.

Μερικές φωτογραφίες και συνέχεια μέχρι να βγούμε πάλι στην άσφαλτο με κατεύθυνση την Σητεία.

 

[manosp]

Μερικές ακόμα φωτογραφίες με θεά προς τον Μόχλο...

Συνεχίσαμε ασφάλτινα μέχρι το χωριό Μέσα Μουλιανά όπου γεμίσαμε τα ρεζερβουάρ και στρίψαμε μέσα από το χωριό προς την παραλία Ρίχτης... ο δρόμος βάτος χωματόδρομος και σε πολλά σημεία τσιμεντοστρωμένος... (κυρίως στα μέρη με μεγάλη κλίση ...)

Με θέα την παραλία Ρίχτης

Λίγο πριν φτάσουμε στην παραλία κάναμε μια βόλτα στην έξοδο του ομώνυμου φαραγγιού που καταλήγει σ αυτήν...

Ο περιβάλλων χώρος στην παραλία αρκετά φιλόξενος με παγκάκια, τρεχούμενο νερό όλο το χρόνο, δέντρα... μια αρκετά καλή επιλογή για κάμπινγκ, όπως επίσης αρκετά φιλόξενοι ήταν οι άνθρωποι που έτυχε να βρίσκονται εκεί όπως θα δούμε και παρακάτω...

 

[manosp]

Μια παρέα καθόταν στην παραλία και όπως φαινόταν περνούσε καλά...!!! Ο Νίκος πλησιάζοντας τους χαιρέτησε στην συνεχεία και εγώ και ο Γιάννης, όπως γνωρίζετε όταν στην Κρήτη υπάρχει Ρακή στο τραπέζι δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε καλέσουν έστω για μια... άντε δυο... ή και τρεις.....

Υ.Γ. το παρεάκι με το ρακάκι τους έτρωγε πεταλίδες που μάζευαν από την θάλασσα... Ο Νίκος δήλωσε στους ανθρώπους πως δεν έχει δοκιμάσει και όταν μας πρόσφεραν δεν χάσαμε την ευκαιρία....... ειδικά ο Νίκος.. εεεε Νίκο;;;.... για να φανταστείτε όταν φεύγαμε είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι σχολίαζαν.... "τα κακορίζικα αυτά πεινάνε... ειδικά το κοπέλι που παριστάνει τον μαθηματικό"....

 

[manosp]

Συνεχίσαμε σαφώς πιο ευδιάθετοι και χαμογελαστοί στον χωματόδρομο με κατεύθυνση το ερειπωμένο κάστρο του Λιόπετρου... εκτός από όμορφη διαδρομή (έμενα που δεν είχα ξαναπάει μου άρεσε πολύ) ήταν και η χαρά του ανοιγόκλεινε πόρτες που έχουν τοποθετήσει οι βοσκοί όπως επίσης και διαδρομή που τα gps σηκώνουν τα χέρια ψηλά... χωματόδρομοι χωρίς καμιά σήμανση (λογικό εκεί που βρισκόμασταν) και το που καταλήγουν όχι άμεσα αντιληπτό... μετά από λίγη ταλαιπωρία πάντως βρήκαμε το σωστό δρόμο.

Στην κορφή του βουνού βρίσκεται το ενετικό φρούριο Λιόπετρο, κατασκευασμένο γύρω στο 1600.

Η παράλια του Αγίου Ιωάννη από μακριά..

 

[manosp]

Ανεβαίνοντας κοινή απόφαση ήταν να σταματήσουμε για λίγη ξεκούραση και φωτογραφίες... παρκάραμε τα καμάρια μας και αρχίσαμε τα κλικ...

manosp

markas

 

[manosp]

Από ψηλά φαίνεται η διαδρομή που ακολουθήσαμε... στην φωτογραφία φαίνεται αρκετά εύκολη... δεν θα το έλεγα όμως!

Ώρα να φεύγουμε

Και ο επόμενος μας σταθμός....

 

[manosp]

Σε λιγότερο από δέκα λεπτά επιτελούς φτάσαμε στο Λιόπετρο...

Εγώ μαζί με τον Νίκο κάναμε ένα περίπατο όσο ο Γιάννης τραβούσε φωτογραφίες... στο Λιόπετρο βρίσκεται μια αρχαία πολιτεία που μπορούσε να φιλοξενήσει και να προστατεύσει 6000 ψυχές αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον ώστε να αναδειχτεί ο τόπος με συνεπεία το μόνο που βλέπεις να είναι χαλάσματα και λιγοστά σπίτια να έχουν αντέξει το πέρασμα του χρόνου...

 

[manosp]

 

[manosp]

Άγιος Ιωάννης όπως φαίνεται από ψηλά

Η ώρα περνούσε και ο ήλιος άρχιζε να πέφτει... ο Νίκος έπρεπε να επιστρέψει στην Μίλατο και εμείς να συνεχίσουμε ως το Βάι, έτσι γρήγορα ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση προς Σητεία...

 

[manosp]

Κατεβαίνοντας το βουνό μια γρήγορη στάση σε ένα εκκλησάκι που συναντήσαμε λίγο πριν μπούμε και πάλι στην άσφαλτο για να συνεννοηθούμε μέχρι ποιο σημείο θα μας ακολουθήσει ο Νίκος....

 

[manosp]

Λίγο πριν μπούμε Σητεία ο Νίκος θα έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής... μια φωτογραφία και αφού τον ευχαριστήσαμε για την παρέα και βοήθεια του στην πρώτη μέρα πήρε το δρόμο για Μίλατο.

Όσο και να περνούσε η ώρα όσο και αν το σκοτάδι έπεφτε όσο μαζί με αυτό έπεσαν και οι πρώτες σταγόνες βροχής τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την επιθυμία μας για μια μπύρα στο όμορφο λιμάνι της Σητείας....... γιατί έτσι μας αρέσει......

Φωτογραφικά η μέρα τελειώνει εδώ... το σκοτάδι και η βροχή δεν μας άφησαν περιθώρια για άλλες φωτογραφίες.... το πρωινό όμως της δεύτερης μέρας μοναδικό παρ'όλη την ταλαιπωρία μέχρι να καταφέρουμε να κατασκηνώσουμε.....η πρώτη μέρα του Gύρου της ΚρήτηS ήταν γεγονός...

Καλώς ήρθατε στο ταξίδι...
​

 

[manosp]

 

[yns]

Χάρτης διαδρομής 1ης μέρας...

Χιλιόμετρα μέρας: 244. Σύνολο: 244.​

 

[yns]

Μέρα 2η - Μεγάλο Σάββατο 14 Απρίλη 2012​

Το πρωινό ξύπνημα στο έρημο Βάι ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα που είχαμε κάνει ποτέ!

Το προηγούμενο βράδυ, μετά την μπύρα στην Σητεία (για να πούμε την αλήθεια, με την δικαιολογία της φόρτισης των μπαταριών των φωτογραφικών μηχανών ήπιαμε και δεύτερη ) και αφού είχε νυχτώσει για τα καλά, διανύσαμε υπό ψιλόβροχο τα 25 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από τον προορισμό μας. Αρχικός στόχος ήταν μια σκεπαστή παράγκα σε ένα μικρό όρμο κάπου βορειότερα για την οποία μας είχε μιλήσει ο Νεκτάριος. Όταν μετά από κάποιες βόλτες είδαμε πως δεν υπάρχει περίπτωση να την βρούμε στο σκοτάδι και αφού απορρίψαμε και μια αυλή σε ένα σπίτι στην Ερημούπολη επιστρέψαμε στο χώρο που βρίσκεται το πάρκινγκ στο Βάι. Οι σκηνές είχαν δοκιμαστεί 2 βδομάδες πριν σε κατασκήνωση σε βουνό της Νεάπολης και στήθηκαν γρήγορα. Για καλύτερη προστασία απλώσαμε και τους μουσαμάδες που κρατούσαμε μαζί μας και κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια ακούγοντας την βροχή που έπεφτε όλο το βράδυ "right through".

Τα ξυπνητήρια χτύπησαν στις 7:30 παρόλο που και οι δύο είχαμε ξυπνήσει νωρίτερα από την προσμονή για την μέρα που ανέτειλε και τα άγνωστα μέρη που θα επισκεπτόμασταν. Τα πάντα γύρω μας ήταν βρεγμένα. Οι μυρωδιές στο ζενίθ!

Και μπροστά μας, αυτό:

 

[yns]

Η θεωρία για την προέλευση του φοινικόδασους στο Βάι λέει πως αυτό δημιουργήθηκε από κουκούτσια χουρμάδων που πετούσαν ναυτικοί (μάλλον από την Φοινίκη) που άραζαν τα πλοία τους εδώ πριν από 2.000 χρόνια. Δεν είναι το μοναδικό στην Κρήτη (θα επισκεπτόμασταν τουλάχιστον άλλα 3) αλλά είναι το μεγαλύτερο αφού απαριθμεί πάνω από 5.000 δέντρα. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι κλεισμένο στο κοινό για την προστασία του. Όπως και ο περιβάλλων χώρος, ανήκει στην Μονή Τοπλού και είναι προστατευμένη περιοχή.

Αυτό που χρειαζόμασταν επειγόντως ήταν καφές και φαγητό. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε φάει μόνο τα ξηροκάρπια και τα πατατάκια που συνόδευαν τις μπύρες. Έτσι μαζέψαμε και φορτώσαμε γρήγορα (ο Μάνος στον μισό χρόνο από μένα ) για να κάνουμε πρωινό.

Τα τραπεζάκια όλα δικά μας. Διαλέξαμε αυτό με την καλύτερη θέα.

Ο Μάνος φτιάχνει τον στρατιωτικό καφέ του.

Και να'μαι κι εγώ με τα κρουασάν μου, τον Άτλαντα της Ανάβασης και την μεταλλική μου (λες και είχα ήδη λίγο βάρος ) κούπα.

 

[yns]

Και να, όπως οι περισσότεροι δεν την έχουν δει ποτέ, χωρίς κόσμο και ομπρέλες, χωρίς φωνές και θαλάσσια σπορ, χωρίς πλανόδιους και ντόπιους μικροπωλητές η εξωτική, αμμώδης παραλία του Βάι...

...με τα 2 μικρά νησάκια να αποτελούν καταφύγιο για πολλά θαλασσοπούλια.

 

[yns]

Χορτάτοι και με τον καφέ (αλλά κυρίως την μοναδικότητα του χώρου) να μας έχει ξυπνήσει για τα καλά, αφού βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία (όπου ο καθένας μας κοίταζε την δική του φωτογραφική μηχανή )...

...είδαμε λίγο το πρόγραμμα της ημέρας.
Πρώτος μας προορισμός ήταν το εκκλησάκι του Αγίου Ισιδώρου που βρίσκεται μέσα στην ναυτική βάση στο Ακρωτήριο Σίδερος, το βορειοανατολικότερο μέρος του νησιού. Ξέραμε από πριν πως η είσοδος επιτρέπεται μόνο με ειδική άδεια την οποία δεν είχαμε προλάβει να πάρουμε. Η διαδρομή μέχρι εκεί φαινόταν έτσι κι αλλιώς απίθανη.