Ενα δεκαήμερο στην Αρτα έβριζα από τις 7 το πρωί έως τις 9 το βράδυ που γυρίζαμε από τα χωράφια,
γιατί θα έχανα τη Νάξο - για δεύτερη χρονιά - και το Αχαικό Ράλυ του Κώστα.
Το μόνο που με κρατούσε ήταν οι φωτό και όσες ιστορίες περνούσαν τη λογοκρισία του βουνού.
Καθώς διαβάζω τις σελίδες πέφτω στη μάχιμη φωτό...
Κωστή όσο και να στενοχωριέσαι το παρελθόν δεν αλλάζει, αλλάζει όμως το μέλλον.
Κουράγιο Υπομονή και Επιμονή για το χρόνο αποκατάστασης που ακολουθεί και ευχομαι
σύντομα να βολτάρουμε πάλι παρέα.