Λευτερης από Αθηνα
Το εβδομήντα είδα φως …….που λεει και το τραγουδι
Από μικρος ειχα στο αιμα μου το …φευγα
5 χρονων μου πηρε ο πατερας μου ένα σπαστο ποδηλατο και μεχρι να παω γυμνασιο, στο κοντερ ελεγε ‘’Αθηνα – Μοναχο 3 φορες πηγαινε ελα’’. Μου το ειχε πει ο πατερας μου αυτό, όταν ειδε τους μετριους βαθμους στο σχολειο και καπου 12000 χιλιομετρα στο ποδηλατο και του λεω, με μια απαθεια, ....‘’ε σιγα μωρε, στο γυρισμο είναι κατηφορα’’
Κουτακιας ηδη 17 χρονια στα 30 μου (μην κανετε την αφαιρεση), αγορασα ένα C90. Μεχρι τοτε ουτε συνεπιβατης σε παπι δεν ειχα ανεβει !! Αγοραστηκε γιατι ετσι. Ουτε στην δουλεια μου δεν το επαιρνα στις αρχες, αλλα αργοτερα ηθελε ένα τεποζιτο την ημερα, (καπου 120 χλμ μεσα στην πολη καθημερινα) όταν εψαχνα να φτιαξω και να αγορασω πραγματα για το σπιτι.
Ακολουθησε μαζι με το παπι και ένα σκουτερ 200cc μετα από 3 χρονια καθως και η πρωτη μου μηχανη 700cc μετα από αλλα 3. Τον επομενο χρονο αρχισαν και τα ευρωπαικα μοτοταξιδια με γκρουπ φιλων από Ελλαδα, με Γερμανους κυριως, Ισπανους και Βελγους.
Στον στρατο καταλαβα ποσο μου ειχε λείψει γενικα η οδηγηση, όταν μια φορα που ειχε αρρωστησει ο οδηγος, δεν ειπα τιποτα, πηρα εγω το φορτηγακι για τις αλλαγες στις σκοπιες και εφαγα μετα την πρωτη μου φυλακη, ετσι απλα, γιατι ηθελα να οδηγησω κατι.
Επαγγελματικα ειμαι από τους τυχερους, γιατι πρωτα εκανα αυτό που μου αρεσε και μετα πηρα πτυχιο σ αυτό.
Σταματησα το σχολειο στην αρχη της Β λυκειου και τελειωσα την σχολη μαθητειας μηχανοτεχνιτων δουλευοντας στην πρωην Πυρκαλ τα πρωινα και τα απογευματα πηγαινα στη σχολη.
Μετα την σχολη, συνεχισα το νυχτερινο λύκειο και μετα ΤΕΙ ευτυχως Πειραια, στον ιδιο κλαδο, μιας και το πρωι δουλευα κανονικα. Τελειωνοντας τον στρατο γυρισα στα Ελληνικα Αμυντικα Συστηματα πλεον, στην διευθυνση μελετης σχεδιασης, ερευνας και αναπτυξης, προιοντων παραγωγης.
Από 5 χρονων θυμαμαι να φτιαχνουμε με τον πατερα μου το εξοχικο στην Κορινθο και μετα στην Αθηνα. Όταν λεμε τα παντα εννοουμε τα παντα. Από χωματουργικα εως μωσαικα τοτε, ηλεκτροκολληση και ηλεκτρολογικα. Κανονικα ‘’μπετονιερα αγαπη μου’’.
Το μεγαλυτερο δωρο που εκανα στον εαυτο μου θεωρω ότι ηταν που από 17 χρονων χαλουσα τα λεφτα μου σε ταξιδια. Στο εξωτερικο τα καλοκαιρια με αεροπλανο και τρενο και στην Ελλαδα με την μηχανη από το 2006 και επειτα.
Χομπι μου μετα τα ταξιδια, το τεννις για 17 χρονια σχεδον καθημερινα και η σκοποβολη στο αεροβολο τουφεκι 10μ με επισημους αγωνες και εκτος Αθηνας για 6 χρονια.
Με τον ερχομο των 2 κοριτσιων στα 49 μου, όλα αλλαξαν. Εκει που πριν ηθελα να εχει 26 ωρες η μερα για να τα προλαβαινω όλα, ξαφνικα δεν ηξερα αν θα μπορω να παω στην δουλεια μου την επομενη, ώστε να βοηθαω την γυναικα μου, μιας και απο συγγενεις μακρια κι αγαπημενοι από επιλογη μας, αλλα φυσικα και δεν το αλλαζω με τιποτα στον κοσμο.
Από τα 44 μου που μπηκα στο χωματινο χωρο με το XR καταλαβα ότι παντα ηθελα να βρισκομαι στο βουνο και στη φυση, κοντα ή μακρια, ειτε με τα ποδια ειτε με 2 τροχους. Μελλοντικα ελπιζω να παρω ένα μεσαιο on-off για να κανω καποιες αποδρασεις λιγο πιο μακρινες που εχω στο μυαλο μου.
Να ειμαστε καλα ολοι μας και να ταξιδευουμε με την πρωτη ευκαιρια.