Μετά πάμε στο γιατί να μοιραστώ τι είναι αυτό που θέλω να μοιραστώ αν αξίζει πώς θα το μοιραστώ και τα ψυχολογικά αίτια πίσω από αυτό αυτοπροβολη ? ναρκισσισμός? η πραγματική πληροφορία και προβληματισμός που αξίζει να ξέρει κάποιος για να μην πέσει ο επόμενος στις ίδιες λουμπες λουπες λακούβες που έπεσα εγώ κτλ κτλ
Το να κάτσεις να (περι) γράψεις για μια εμπειρία
σε βοηθάει στη βαθύτερη κατανόηση της.
Είναι σα να τη ζεις ξανά αλλά αυτή τη φορά με το πάσο σου
που σου επιτρέπει να τα ξαναδείς, να τα
ξανασκεφτείς καθώς και να τα κοσκινίσεις....
Το να την δημοσιοποιήσεις σου δίνει την δυνατότητα
να την κουβεντιάσεις.
Ν ακούσεις άλλες γνώμες, να δεις τι επίπτωση έχουν αυτά που έζησες και περιέγραψες
στους άλλους ανθρώπους και εν τέλει να χαρείς που προσέθεσες κι εσύ λίγη ομορφιά
σε ένα φόρουμ, μια παρέα κλπ κλπ
Ίσως μάλιστα ν ανοίξεις και δρόμους για άλλους ανθρώπους που θα ήθελαν να ζήσουν
κάτι ανάλογο οπότε μιλάμε και για τη χρησιμότητα του πράγματος.
Το να γίνει αποδεκτό το δημιούργημα σου -ν αρέσει δηλαδή-
δίνει ακόμα μια έξτρα ικανοποίηση, αυτή της αποδοχής.
Όλα καλά και ωραία μέχρι εδώ αλλά δεν το βλέπουν όλοι έτσι
Θα υπάρξει πάντα ο κακοπροαίρετος, χοντρούλης, βουτυρομπεμπές
τριμάλακας που θα πεταχτεί σαν τη μπου.... από κάτω να γράψει τη μλκια του
με την ανοχή των υπολοίπων φυσικά που θα κρατήσουν ίσες αποστάσεις....
(αλίμονο) για να τα έχουν με όλους καλά
Κι εδώ είναι κάπου που σιχτιρίζεις και λες δε γ.... λέω γω καλύτερα???!!!
Οκ κατανοώ ότι στην Ελλάδα υπάρχει το σωσίβιο που λέγεται καλαμπούρι
αλλά όταν ο άλλος βάζει ψυχούλα σ αυτά που γράφει....
Ε δε χέζεις κάτω από το γραπτό του!
Κι έρχετε μια μέρα που το έργο το χεις δει τόσες φορές που έχεις αρρωστήσει
και μια χοντράδα, η μεγαλύτερη όλων των εποχών, σε κάνει να θες να καταπιείς χλωρίνη
ν απολυμάνεις το είναι σου...
Για μένα η στιγμή αυτή ήταν το προ προηγούμενο καλοκαίρι όπου πήγα μ ένα σαραβάλακι
πεζό δανεικό στην Ολλανδία και στην επιστροφή είχα ένα τροχαίο λίγο έξω από το Νις
Η οικονομική ζημιά μεγάλη αλλά το χειρότερο ήταν ότι στο αμάξι ήταν και ο γιος μου
Ήμουν σοκαρισμένος, είχα κλάσει μέντες, την είχα ακούσει και με τα λ7 και το σχόλιο
που δέχτηκα όταν έκανα τη μλκια να γράψω για το ταξίδι ήταν ότι έχω ένα τεράστιο ΕΓΩ
Μου γύρισε το μάτι, έβρισα, μπλόκαρα και είπα ως εδώ.
Λεφτά δεν βγάζω, ινφλουένσερ δεν θα γίνω και όπως λένε οι Ιταλοί
όπου δεν υπάρχει κέρδος υπάρχει ζημιά.
Αυτό είναι και το κόστος του να γράφεις βιωματικά και όχι επαγγελματικά.
Έρχεται μια μέρα που σου φεύγει η διάθεση.
Στο κάτω κάτω αν δεν σου δίνει πια χαρά... Τι νόημα έχει?