Desmorider
Μέλος
- Όνομα
- Δημήτρης
- Μοτό
- Multistrada 1000 DS 2006
Η πρώτη βόλτα
1981, μόλις εχω τελειώσει το σχολείο και εχω ξεκινήσει δουλειά το πρωί και μια απογευματινή σχολή. Τώρα εχω το επιχείρημα να πείσω τον πατέρα μου να συνεισφέρει να αγοράσω το πρώτο μου μηχανάκια ,ένα παπί Honda 50άρι εξάβολτο . Θα βάλει την προκαταβολή και εγώ θα πληρώνω τα γραμμάτια .Το εχω παραγγείλει από ένα μαγαζί κοντά στην Τροχαία της Κηφισιάς μιας και δουλεύω εκεί κοντά .Εχω πάρει κράνος, ενα Bieffe για όποιον τα θυμάται. Έρχεται η μέρα που παίρνω το μηχανάκι, θυμάμαι την τρελή προσμονή μέχρι να σχολάσω να πάω να το παραλάβω ,είναι Παρασκευή και αύριο δουλειά και την Κυριακή κανονίζω να πάω την πρώτη μου βόλτα εκτός Αθήνας ,το Σούνιο φαντάζει καλή ιδέα .Ξημερώνει η Κυριακή ,μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη Κυριακή απ' αυτές που χαράζουν το χειμώνα στη μέση με το φως τους και σου θυμίζουν οτι έρχεται το καλοκαίρι. Φοράω τις κλασικές καουμπόικες μπότες που φτιάχνανε τότε στο Μοναστηράκι, οι παλαιότεροι τις θυμούνται, το χοντρό δερμάτινο σακάκι που είχα πάρει από την Αμερικάνικη αγορά και με έκανε να νιώθω σαν ήρωας της άγριας Δύσης ,το οποίο μετά απο κάποια χρόνια το κατέβασε η μάνα μου στα σκουπίδια όταν έλειπα γιατί λέει είχε βρωμίσει και δεν καθάριζε ,ολη η πατίνα των πρώτων μου μοτοσυκλετιστικών χρόνων ήταν πάνω σε αυτό το σακάκι και η μάνα την έβλεπε σαν βρώμα .Α ρε μάνα, α ρε μάνα τι πληγή άνοιξες . Τέλος πάντων τα δερμάτινα γάντια του πατέρα ,βενζίνη και το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά.
Μην φαντάζεστε οτι τότε γινόταν το ελα να δεις ,λιγότερα αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν λεφτά για πολλές βόλτες, βγήκα από τη Ποσειδώνος και η και άνοιξα το γκάζι ως την φανταστική τελική των εξήντα χιλιομέτρων .Και όμως καθώς έστριβα στη φιδίσια διαδρομή με τον ήλιο να ανεμίζει τα μακριά μου γένια και μαλλιά που περισσεύαν ,μου έμοιαζε πολύ ο John Lennon τότε, ένιωθα οτι οδηγούσα μια μεγάλη Harley ρολάροντας κάτω από τον λαμπρό ήλιο. Ο ήχος του παπιού στα αυτιά μου ηχούσε ευδαιμονικά και στο μυαλό μου ξετυλίγονταν οι εικόνες απο το Easy Rider , οχι εκείνες που τους πυροβολάνε βέβαια. Δεν θυμάμαι πολλά, μάλλον ήμουν σε μια κατάσταση έκστασης ,μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας μόνο, να με πλημυρίζει, να μην ξέρω πως να τη διαχειριστώ ,μια αίσθηση που και σήμερα 40 χρόνια μετά είναι η κινητήριος δύναμη , ο λόγος ,η αιτία ,που καβαλάω μηχανή. Εχει μείνει ανόθευτη ,και όταν λέω σε κάποια νέα παιδιά που θέλουν κάθε χρόνο το καινούργιο μοντέλο ,οτι η καλύτερη βόλτα μου ήταν με ένα εξάβολτο πενηντάρι παπί μάλλον ακούγομαι γραφικός
Φωτογραφίες δεν εχει ,δεν ξέραμε απ' αυτά τότε ,η Lubiter της οικογένειας ήταν πολύ μεγάλη για να χωρέσει στο ταγάρι που κρεμόταν στο ώμο μου και τώρα που αναπολώ εκείνες τις στιγμές ,αυτό που ένιωθα δεν θα χωρούσε πουθενά , μόνο η ψυχή μας είναι τόσο μεγάλη για να χωρέσει την ελευθερία ,την αγάπη ,το όνειρο.
Με τα χρόνια έμαθα , οτι αυτό μας ενώνει ,γι' αυτό χαιρετιόμαστε στο δρόμο ,γι' αυτό νιώθουμε την χαρά και τον πόνο ο ένας του άλλου κι' ας μην έχουν διασταυρωθεί οι ματιές μας πίσω από τις φυμέ ζελατίνες
Brothers in freedom
1981, μόλις εχω τελειώσει το σχολείο και εχω ξεκινήσει δουλειά το πρωί και μια απογευματινή σχολή. Τώρα εχω το επιχείρημα να πείσω τον πατέρα μου να συνεισφέρει να αγοράσω το πρώτο μου μηχανάκια ,ένα παπί Honda 50άρι εξάβολτο . Θα βάλει την προκαταβολή και εγώ θα πληρώνω τα γραμμάτια .Το εχω παραγγείλει από ένα μαγαζί κοντά στην Τροχαία της Κηφισιάς μιας και δουλεύω εκεί κοντά .Εχω πάρει κράνος, ενα Bieffe για όποιον τα θυμάται. Έρχεται η μέρα που παίρνω το μηχανάκι, θυμάμαι την τρελή προσμονή μέχρι να σχολάσω να πάω να το παραλάβω ,είναι Παρασκευή και αύριο δουλειά και την Κυριακή κανονίζω να πάω την πρώτη μου βόλτα εκτός Αθήνας ,το Σούνιο φαντάζει καλή ιδέα .Ξημερώνει η Κυριακή ,μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη Κυριακή απ' αυτές που χαράζουν το χειμώνα στη μέση με το φως τους και σου θυμίζουν οτι έρχεται το καλοκαίρι. Φοράω τις κλασικές καουμπόικες μπότες που φτιάχνανε τότε στο Μοναστηράκι, οι παλαιότεροι τις θυμούνται, το χοντρό δερμάτινο σακάκι που είχα πάρει από την Αμερικάνικη αγορά και με έκανε να νιώθω σαν ήρωας της άγριας Δύσης ,το οποίο μετά απο κάποια χρόνια το κατέβασε η μάνα μου στα σκουπίδια όταν έλειπα γιατί λέει είχε βρωμίσει και δεν καθάριζε ,ολη η πατίνα των πρώτων μου μοτοσυκλετιστικών χρόνων ήταν πάνω σε αυτό το σακάκι και η μάνα την έβλεπε σαν βρώμα .Α ρε μάνα, α ρε μάνα τι πληγή άνοιξες . Τέλος πάντων τα δερμάτινα γάντια του πατέρα ,βενζίνη και το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά.
Μην φαντάζεστε οτι τότε γινόταν το ελα να δεις ,λιγότερα αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν λεφτά για πολλές βόλτες, βγήκα από τη Ποσειδώνος και η και άνοιξα το γκάζι ως την φανταστική τελική των εξήντα χιλιομέτρων .Και όμως καθώς έστριβα στη φιδίσια διαδρομή με τον ήλιο να ανεμίζει τα μακριά μου γένια και μαλλιά που περισσεύαν ,μου έμοιαζε πολύ ο John Lennon τότε, ένιωθα οτι οδηγούσα μια μεγάλη Harley ρολάροντας κάτω από τον λαμπρό ήλιο. Ο ήχος του παπιού στα αυτιά μου ηχούσε ευδαιμονικά και στο μυαλό μου ξετυλίγονταν οι εικόνες απο το Easy Rider , οχι εκείνες που τους πυροβολάνε βέβαια. Δεν θυμάμαι πολλά, μάλλον ήμουν σε μια κατάσταση έκστασης ,μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας μόνο, να με πλημυρίζει, να μην ξέρω πως να τη διαχειριστώ ,μια αίσθηση που και σήμερα 40 χρόνια μετά είναι η κινητήριος δύναμη , ο λόγος ,η αιτία ,που καβαλάω μηχανή. Εχει μείνει ανόθευτη ,και όταν λέω σε κάποια νέα παιδιά που θέλουν κάθε χρόνο το καινούργιο μοντέλο ,οτι η καλύτερη βόλτα μου ήταν με ένα εξάβολτο πενηντάρι παπί μάλλον ακούγομαι γραφικός
Φωτογραφίες δεν εχει ,δεν ξέραμε απ' αυτά τότε ,η Lubiter της οικογένειας ήταν πολύ μεγάλη για να χωρέσει στο ταγάρι που κρεμόταν στο ώμο μου και τώρα που αναπολώ εκείνες τις στιγμές ,αυτό που ένιωθα δεν θα χωρούσε πουθενά , μόνο η ψυχή μας είναι τόσο μεγάλη για να χωρέσει την ελευθερία ,την αγάπη ,το όνειρο.
Με τα χρόνια έμαθα , οτι αυτό μας ενώνει ,γι' αυτό χαιρετιόμαστε στο δρόμο ,γι' αυτό νιώθουμε την χαρά και τον πόνο ο ένας του άλλου κι' ας μην έχουν διασταυρωθεί οι ματιές μας πίσω από τις φυμέ ζελατίνες
Brothers in freedom