Transalpina birds eye view...
Ένα ταξίδι στην Ρουμανία είναι σχετικά απλή υπόθεση. Περισσότερο θέμα απόφασης όπως πίνεις τον καφέ σου. Δεν θέλει κάποιον ιδιαίτερο σχεδιασμό, δεν θέλει κάποια φοβερή προετοιμασία. Είναι μια καλή επιλογή για κάποιον που θέλει να κάνει το παρθενικό του ταξίδι με μηχανή εκτός Ελλάδας. Ένας προσιτός προορισμός που αξίζει αναμφίβολα να τον επισκευτείς με το δίτροχο, παρέα ή solo.
Για μένα ωστόσο δεν ήταν η πρώτη φορά που κάνω τέτοιο ταξίδι εκτός. Το αρχικό πλάνο ήταν να συνεχίσω βορειότερα μετά την Ρουμανία και να διασχίσω τα Τάτρας (Low & High) που αποτελούν κομμάτι των βορειοδυτικών Καρπαθίων και εκτείνονται στα σύνορα Σλοβακίας - Πολωνίας. Επειδή όμως δεν θα μου έφτανε ο χρόνος που είχα στην διάθεση μου για να καλύψω τόσα χιλιόμετρα επικεντρώθηκα στη Ρουμανία. Άλλωστε το 50% από τα Καρπάθια είναι εντός της χώρας και είχα ήδη πολλά να δω, οπότε άφησα τα πιο βόρεια για μια επόμενη φορά. Για πρώτο ταξίδι μετά κόβιντ εποχής, ήταν ότι έπρεπε, γιατί ομολογώ ότι είχα παρασκουριάσει.
Η φαγούρα του να φύγω ξανά καβάλα στην μηχανή, χαράζοντας μια νέα διαδρομή φορτωμένη χιλιομετρικά προς το άγνωστο, ήταν υπεραρκετή για να αφήσω στην άκρη τους όποιους αρχικούς ενδοιασμούς μου. Είμαι υπέρ της άποψης ότι αν περιμένεις να έρθουν οι ιδανικές συνθήκες (χρήμα, χρόνος, παρέα, διάθεση κλπ), δύσκολα κάνεις τέτοια ταξίδια, οπότε κάτι θα αφήσεις, κάπου θα συμβιβαστείς. Έλυσα επομένως τα όποια θέματα τελευταίας στιγμής και η πρώτη μέρα της άδειας από την εργασία με βρήκε ήδη στον δρόμο με κατεύθυνση τον Βορρά.
Ημερα 1η (Αθήνα - Μπάνσκο)
Με το που ξεκίνησα το ταξίδι για άλλη μια φορά ΟΛΑ έμειναν πίσω. Τα πρώτα χιλιόμετρα που συνδέουν την Αθήνα με το Bansko, την πρώτη μου προγραμματισμένη διανυκτέρευση, ήταν καθαρά διαδικαστικά χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όσο όμως εγώ απομακρυνόμουν τόσο περισσότερο αποδεχόμουν και το γεγονός ότι ξεκίνησε άλλη μια εμπειρία - ιστορία, από αυτές που μένουν στο μυαλό για καιρό.
Το πρώτο τεστ δεν άργησε να έρθει. Τα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται στον ορίζοντα και από το ύψος του Δομοκού θα με συνόδευε κατά διαστήματα δυνατή βροχή. Αδιάβροχα λοιπόν... δεν κρυώνουμε, δεν ζεσταινόμαστε, μένουμε στεγνοί... προχωράμε. Το μυαλό πλέον είχε κλειδώσει στο ταξίδι υπό τους ήχους του playlist μου. "Καλύτερα βροχή γιατί έσπασε η πολλή ζέστη στα πεδινά", "Ρίξε τώρα και άσε με αργότερα" σκέψεις που γυρόφερναν το μυαλό μου για να απομακρύνω τα όποια ψήγματα αρνητισμού. Δεν θα μπορούσα φυσικά να φανταστώ ότι τις επόμενες μέρες στο ίδιο μέρος θα γινόταν της "Κάρλας το κάγκελο" και ότι θα κοβόταν η Ελλάδα στα δύο από την νεροποντή. Ευτυχώς για μένα που το πρόλαβα. Δυστυχώς όμως για όλες τις μεγάλες καταστροφές που έγιναν στον Θεσσαλικό κάμπο τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν. Τόνοι νερού και λάσπης εξαφάνισαν δρόμους, χωράφια και σπίτια, επακόλουθο της πλημμύρας και της υπερχείλισης του Πηνειού. Μια μικρή υπενθύμιση ότι τις δυνάμεις της φύσης δεν πρέπει να τις υποτιμάμε.
[(Σεπ. '23) Φώτο αρχείου από το διαδίκτυο.]
Το Μπάνσκο από Αθήνα απέχει γύρω στα 700+ χιλ βαρετής εθνικής. Οι στάσεις μου περιορίστηκαν μόνο σε ΣΕΑ για βενζίνη, φαγητό και ξεμούδιασμα. Πέρασα τα σύνορα Ελλάδας Βουλγαρίας από Προμαχώνα (με κάποια αναμενόμενη κίνηση σε φορτηγά) και μετά από λίγες ώρες έφτασα στο κατάλυμα που είχα κλείσει για διανυκτέρευση. Το μέρος προσφέρεται για διαμονή για όσους πάνε Βόρεια αφού δεν παρεκλήνεις πολύ από την πορεία σου. Είναι γνωστό χειμερινό θέρετρο της γειτονικής χώρας και βρίσκεται αρκετά ψηλά στα 1200μ υψόμετρο. Πάρκαρα την μηχανή σε ασφαλή κλειστό χώρο και ήμουν έτοιμος για απογευματινή-βραδυνή βόλτα και φαγητό. Το πρώτο βήμα είχε γίνει.
Ημέρα 2η (Μπάνσκο - Sofia)
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με συννεφιά μεν, αλλά χωρίς βροχή. Πρωινό περπάτημα επομένως στην πόλη, να βγάλω καμιά φωτογραφία να βιώσω το κλίμα της περιοχής. Το έχω ξαναζήσει αυτό με τις βαλκανικές χώρες. Υπάρχει μια περίεργη οικειότητα. Παρότι δεν είχα ξαναπάει στο μέρος, άκουγα άλλη γλώσσα, και έβλεπα ταμπέλες με άλλη γραφή, εξακολουθούσα να νιώθω ότι ήμουν ακόμα σε γνώριμα μέρη. Εκεί ο κόσμος είναι συνηθισμένος με εμάς τους Έλληνες. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το συναίσθημα. Ήμουν τουρίστας χωρίς όμως να νιώθω τουρίστας. Με τον Βούλγαρο ξενοδόχο πιάσαμε κουβέντα σχετικά με την περιοχή ως καλοκαιρινό προορισμό. Μου είπε ότι ενώ ο χειμώνας είναι η high season και έχει πολύ περισσότερο κόσμο λόγω σκι, το καλοκαίρι έχεις πολλά περισσότερα πράγματα να κάνεις, ειδικά αν σου αρέσουν οι δραστηριότητες στην φύση. Πρώτη μου επίσκεψη και το μέρος ομολογώ μου άφησε καλές εντυπώσεις.
Η Σόφια ήταν η επόμενη μου διανυκτέρευση. Δεν ήταν μακριά, οπότε είχα τον χρόνο να προσθέσω άλλη μια μικρή παράκαμψη στο πλάνο και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία. Από τα 1200 μέτρα υψόμετρο κατέβηκα το ένα βουνό, το Pirin, για να ανέβω το άλλο, το Rila. Τα δυο τους είναι τα ψηλότερα βουνά της γειτονικής χώρας και δικαίως ίσως τα ονομάζουν Βουλγαρικές Άλπεις. Μπορεί να μην έφτασα σε αλπικό υψόμετρο αφού εξακολουθούσα να έχω έλατα γύρω μου, αλλά χάρηκα τις διαδρομές επί δύο (ανέβασμα - κατέβασμα). Σχετικά καλό οδόστρωμα (ήθελε προσοχή στο βρεγμένο), ανάμεσα σε ψηλά δέντρα κατά μηκός ποταμών στα ομώνυμα εθνικά πάρκα (Pirin και RIla). Εκεί ένιωσα ότι ξεκινάει στην ουσία το ταξίδι και αφέθηκα στην ομορφιά του τοπίου.
Λίγο πριν φτάσω στο Rila Monastery (1147μ. υψ.) είχα κλήση στην ενδοεπικοινωνία. Ήταν ο Γιώργος (rantaplan) μόλις είχε περάσει και αυτός τα σύνορα Ελλάδας Βουλγαρίας και είπαμε να βρεθούμε Σόφια κατευθείαν όπου και θα διανυκτερεύαμε. Τελευταία στιγμή το αποφασίσαμε να πάμε παρέα και απλά μας έκατσε. Ο Γιώργος ήταν να (ξανα)πάει Ρουμανία τον Ιούνιο για να χαρεί το νέο του μοτόρι αλλά δεν μπόρεσε τότε και τον ξαναέβαλα πάλι στην πρίζα προτείνοντας δημόσια αν θέλει να έρθει κάποιος για παρέα. Λίγα μυνήματα ήταν αρκετα για να κλείσει το deal. Πόσο τυχεροί είναι αυτοί οι βορειοελλαδίτες που έχουν σε απόσταση ανάσας το πέρασμα των συνόρων αποφεύγοντας το πιο βαρετό (και το πιο ακριβό, να τα λέμε αυτά) εγχώριο κομμάτι που συνδέει Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Δύο μέρες πηγαινέλα παραπάνω μεταβατικό ταξίδι δεν το λες και λίγο. Επανασύνταξη επομένως στην Σόφια και πλέον με συνταξιδιώτη.
Εκεί διαπίστωσα ότι είχε μπλοκαριστεί και η πρόσβαση στο web banking σε έναν από τους λογαριασμούς μου. Ευτυχώς ειχα προνοήσει να έχω εναλλακτικούς τρόπους πληρωμής... γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Θα το αναλύσω στο τέλος στα logistics του ταξιδιού μαζί με κάποια άλλα tips.
Τελευταία επεξεργασία:
