Θα προσπαθήσω να μοιραστώ και εγώ μια αντίστοιχη πολύ κακή εμπειρία που είχα στο windsurf, το μεγαλύτερό μου πάθος.
Δεν νομίζω να βοηθήσει να μειωθεί ο φόβος, αλλά μπορεί να βοηθήσει στο πως αντιμετωπίζεις τον φόβο που βιώνεις.
Κάνω windsurf από τα 17 μου. Έχω αφιερώσει άπειρες ώρες στη θάλασσα και έχω καταφέρει να μπω για windsurf στον Ατλαντικό (Ολλανδία, Ισπανία με 7 μποφόρ και 2-3 μέτρα κύμα). Οπότε εμπειρία υπάρχει μπόλικη.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα κάποιο σοβαρό τραυματισμό παρόλο που μου έχουν συμβεί αρκετά μικροατυχήματα με τραυματισμούς μέσα στη θάλασσα και σπάσιμο εξοπλισμού. Μπορώ να πω ότι είναι από τα πιο ασφαλή extreme sports.
Κάποια στιγμή πριν 4 χρόνια και ενώ κάνω χαλαρό windsurf με 5-6 μποφόρ στο home spot μου που το ξέρω όπως την αυλή του σπιτιού μου, με άλλα 30 άτομα γύρω μου μέσα στο νερό, πέφτω στη θάλασσα και λόγω ελλαττωματικού γάντζου μέσης που φόραγα (ζώνη στήριξης στο windsurf) την ώρα που πέφτω στο νερό γαντζώνεται το πανί και πέφτει από πάνω μου. Οπότε βρίσκομαι κάτω από το νερό με ένα πανί 5,5 τετραγωνικά από πάνω μου να έχει ξαπλώσει στην επιφάνεια της θάλασσας και εγώ να είμαι δεμένος μαζί του με μια θηλιά μήκους 35cm και να μην μπορώ να ξελυθώ για να βγω στην επιφάνεια με τίποτα, γτ ο γάτζος είχε φύγει από τη θέση του και το σχοινί της θηλιάς ήταν τεντωμένο με πάρα πολύ τάση.
Αφού πάλεψα αρκετά δευτερόλεπτα να λυθώ και δε τα κατάφερα φτάνω στο σημείο να δεχτώ ότι αυτό ήταν, θα πνιγώ στο μέρος που έμαθα μπάνιο, 200 μέτρα από την στεριά στα 28 μου. Οπότε στη πρώτη συστολή που κάνουν τα πνευμόνια λόγω ασφυξίας (έτσι το ένιωσα εκείνη τη στιγμή) κάπως χαλαρώνει η όλη φάση και καταφέρνω να λυθώ. Έμεινα στην επιφάνεια κανα 15λεπτο μέχρι να βρω τις ανάσες μου και να καταφέρω να ξανανέβω ώστε να βγω στη στεριά.
Ενώ στην ουσία δεν έπαθα τπτ, κατάφερα να πλησιάσω ξανά το spot μετά από μερικούς μήνες. Για windsurf ξαναμπήκα πολύ αργότερα. Το πάθος είναι πάθος και τελικά το windsurf μου έλειπε περισσότερο από τον φόβο που μου προκαλούσε πλέον.
Για αρκετό καιρό όταν κατέβαινα προς τη θάλασσα και ειδικά αν είχε δυνατές συνθήκες είχα αυτό το σφίξιμο που περιγράφεις και δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ την ώρα μου στο νερό. Ο φόβος του πνιγμού ήταν μόνιμα εκεί και έπαιζε τα σενάριά του συνέχεια.
Ακόμα και τώρα, 4 χρόνια μετά και έχοντας ένα γάτζο που έχει σύστημα emergency release υπάρχουν στιγμές που ο φόβος επανέρχεται την ώρα που πάω να πέσω στο νερό και το πανί πέφτει από την μεριά μου. Υπάρχουν ακόμα νύχτες που πέφτω για ύπνο και μου έρχεται η εικόνα εκείνης της στιγμής που δε μπορώ να λυθώ και μου τελειώνει ο αέρας.
Ξέρω ότι αυτός ο φόβος θα με συντροφεύει από εδώ και στο εξής και το έχω αποδεχτεί. Τον νικάω κάθε φορά που ξαναμπαίνω για windsurf ακόμα και αν κοιμάται βαθιά και είναι σαν να μην υπάρχει. Μόνο έτσι όμως θα μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω τόσο πολύ.
Θέλω να πω ότι ένα τόσο τρομακτικό γεγονός, απειλητικό για την ζωή πιστεύω ότι δε φεύγει τελικά ποτέ. Ακόμα και αν ξεχνιέται εντελώς, υπάρχει πάντα να μας συντροφεύει και να μας ορίζει και είναι εκεί έτοιμο να ξεπηδήσει όταν βρεθούμε σε κατάλληλες συνθήκες. Αν τον αποδεχτούμε αυτόν τον φόβο, του δώσουμε τον χρόνο που χρειάζεται και τον εκλογικεύσουμε είναι ευκολότερο να τον κάνουμε στην άκρη και να ξανακάνουμε αυτό που αγαπάμε, έστω με κάποιες αλλαγές σε παραμέτρους που μειώνουν το ρίσκο (μοτοβόλτα με παρέα, σε μέρη χωρίς πολύ κίνηση, κτλ).
Συγχωρέστε με αν κούρασα ή αν ακούγεται άσχετο με την περίπτωση.