Scottish Highlands & Ireland: Ακροβατώντας μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας

[Strats]

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Η ιδέα ωρίμαζε αρκετό καιρό πριν, αλλά ουσιαστικά η απόφαση πάρθηκε αμέσως με το γυρισμό από το περσινό ταξίδι στη Νορβηγία, το οποίο βέβαια έθεσε τα standards πολύ ψηλά. Υπήρξαν στιγμές που αναρωτήθηκα αν υπάρχει στην Ευρώπη άλλος προορισμός/διαδρομή που στο σύνολο να μπορεί να δώσει τέτοια ευχαρίστηση όπως αυτή της Νορβηγίας… Τέλος Αυγούστου του 2016 λοιπόν, πάρθηκε η απόφαση για το UK road trip στα μυθικά τοπία των Highlands της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, και σε συνδυασμό με την αλλαγή της μοτοσυκλέτας το συναίσθημα της προσμονής άρχισε να γίνεται εντονότερο.

Σιγά-σιγά έκανα τη συλλογή των πληροφοριών και οι τελικές διαδρομές ήταν πλέον έτοιμες από τις αρχές του χειμώνα. Αυτές οι ώρες αργά το βράδυ που όλοι κοιμούνται και είμαι μόνος μπροστά στον υπολογιστή, στην απόλυτη ησυχία, συλλέγοντας πληροφορίες και φτιάχνοντας τις διαδρομές, είναι από τις ποιο όμορφες στιγμές του χειμώνα, άλλωστε πάντα υποστήριζα ότι η μισή χαρά του ταξιδιού είναι η προετοιμασία.

Για άλλη μια φορά, μέσα Ιανουαρίου κάνω τις αγορές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων προκειμένου να επωφεληθώ των εκπτώσεων early booking αλλά και προκειμένου να αισθανθώ πιο κοντά στην υλοποίηση, και άρχισα και το κλείσιμο των καταλυμάτων.

 

[Strats]

Η ΠΑΡΕΑ

Το αρχικό πλάνο ήταν να ακολουθήσει η Antonia μόνο το βόρειο μέρος του ταξιδιού, ερχόμενη αεροπορικώς στο Manchester και με επιστροφή πάλι αεροπορικώς από το Manchester. Είχα λοιπόν να πάρω την απόφαση αν θα ήθελα παρέα για τα 4700km (από τα συνολικά 8500km), στις 4 ημέρες που θα ανέβαινα την Ευρώπη από Αθήνα στο Manchester, και επίσης στις άλλες 4 ημέρες του γυρισμού από Manchester —-> Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι αν και δε θεωρώ τον εαυτό μου μοναχικό τύπο, κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα moto road trip, τόσο περισσότερο κλίνω στο “μόνος μου”. Δε λέω, είναι ωραίο να μοιράζεσαι με έναν καλό φίλο τις ωραίες στιγμές του δρόμου, να τα συζητάς το βράδυ στο εστιατόριο την ώρα που πίνεις την μπίρα, αλλά απ’ την άλλη, αυτή η ελευθερία του να μπορείς να παίρνεις αποφάσεις χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα, χωρίς να χρειάζεται να κανονίσεις τίποτα, χωρίς περαιτέρω συνεννοήσεις, είναι πολύ ωραίο συναίσθημα! Τι ώρα θα φύγουμε, πότε θα κάνουμε στάση, πόση ώρα θα είναι η στάση, που θα κάτσουμε για φαγητό… όλα αυτά τα ερωτήματα όταν δεν υπάρχουν, το ταξίδι απελευθερώνεται. Έτσι λοιπόν, με όλες αυτές τις σκέψεις είχα αποφασίσει ότι ο μόνος άνθρωπος που θα δεχόμουν αυτή τη φορά να συνταξιδέψω θα ήταν ο Νίκος, που κάναμε πέρσι μαζί τη Νορβηγία και περάσαμε εξαιρετικά και συνεννοούμασταν στο 100% χωρίς προσπάθεια. Από την αρχή, είχαμε συζητήσει το θέμα με την Antonia και είχαμε πει ότι αν δεν μπορέσει ο Νίκος, δε παίρνουμε κανέναν άλλον, ανεβαίνω και κατεβαίνω την Ευρώπη μόνος και μονός, και κάνουμε τη Σκώτια και Ιρλανδία με την Antonia δικάβαλο, χωρίς “συνοδείες”. Τελικά ο Νίκος δεν μπόρεσε να ακολουθήσει οπότε το πλάνο έκλεισε με 1 μόνο μοτοσυκλέτα. Αν και δεν ήμουν 100% σίγουρος αν θα μπορούσα να ευχαριστηθώ τη μοναχικότητα στη διάσχιση της Ευρώπης για 4700km, κρατάω μια κουβέντα ενός φίλου, που όπως κάπου είχα διαβάσει, είπε: "Είναι άλλη φάση το μοναχικό ταξίδι, αλλά ίσως πληρώσεις το τίμημα. Ποιο είναι το τίμημα; Αν σου αρέσει, περάσεις καλά και συνηθίσεις αυτή τη μοναχικότητα, δύσκολα θα βρεις παρέα αργότερα για κάποιο επόμενο..." Για να δούμε λοιπόν...

 

[Strats]

Η "ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ"

Το ‘χω αυτό στον χαρακτήρα μου, όταν μου καρφώνεται κάτι, μου ρουφάει όλο μου το είναι και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου με τίποτα. Είμαι στον τελευταίο μήνα, και το μυαλό μου είναι κολλημένο στα κάστρα των Highlands. Με ζώνουν τα φίδια όπως κάθε φορά όταν πλησιάζει η υλοποίηση ενός ταξιδιού, με τρώνε οι ανησυχίες μήπως κάτι στραβώσει και μου ανατρέψει τα πλάνα.

Είμαι πλέον έτοιμος, service, αλλαγή ελαστικών, πράσινη κάρτα, έχω τις τελικές διαδρομές περασμένες στο GPS και απλά περιμένω… περιμένω με την ευχή να μη βρεθεί εμπόδιο μπροστά μου και να έρθει η πολυπόθητη στιγμή της εκκίνησης.

 

[Strats]

1η Ημέρα 1/7: Αθήνα - Ancona

1/7/2017: Η μέρα που περίμενα τόσους μήνες με τόση προσμονή έφτασε. Είχα κανονίσει το χρόνο μου ώστε να έχω άνεση. Πρωί-πρωί λοιπόν εκκίνηση και ήδη άρχισα να επισημαίνω κάποιες από τις διαφορές του να είσαι μόνος, δε χρειάστηκε να περιμένω κανέναν, δε χρειάστηκε να κανονίσω τίποτα με κανέναν, απλά όταν ήμουν έτοιμος, χαιρέτησα τον γιό μου και την Antonia, έβαλα μπροστά και έφυγα.

Στον πηγαιμό για το λιμάνι της Πάτρας, συνάντησα κάποιους φίλους που με αληθινή αγάπη μου έδωσαν τις ευχές τους και με έκαναν να αισθανθώ πραγματικά όμορφα. Ευχαριστώ από καρδιάς τον Δημήτρη και τον Μιχάλη στο Αίγιο για τη φιλοξενία, τον Γιάννη στο Motoraid Πάτρας που παράτησε τα πάντα για να είναι μαζί μου για έναν καφέ, και τον φίλτατο Θάνο που ήρθε βιαστικά στο check-in του λιμανιού να με ξεπροβοδίσει. Επίσης όλους τους φίλους που μου έστελναν τα μηνύματά τους με τις ευχές τους. Και με όλη αυτή τη θετική ενέργεια, επιβιβάστηκα στο πλοίο. Το ταξίδι ξεκίνησε.

 

[Strats]

2η Ημέρα 1/7: Αθήνα - Ancona - Chamonix (680km)

Η αναμονή στο πλοίο δεν ήταν ενοχλητική, αντίθετα θα έλεγα ότι πέρασε γρηγορότερα από άλλες φορές. Η διαφορά μου από τις άλλες φορές ήταν ότι ήμουν μόνος. Το στοιχείο που τράβηξε την προσοχή μου ταξιδεύοντας μόνος, ήταν αρχικά η εντονότερη δυνατότητα παρατηρητικότητας του γύρω περιβάλλοντος, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ αργότερα εκτενέστερα. Το πλοίο αποβιβάστηκε στο λιμάνι της Ancona χωρίς καθυστερήσεις και με ιδανικές συνθήκες πατάω πλέον ιταλικό έδαφος και ξεκινάει η ανάβαση της Ιταλίας, με στόχο να φτάσω στην καρδιά των γαλλικών άλπεων, στο πανέμορφο Σαμονί, πριν νυχτώσει. Η ιταλική autostrada, γνώριμη πια θα έλεγα αρκετά, με υποδέχτηκε με λιακάδα και ιδανικές θερμοκρασίες 24 βαθμούς. Πέρσι πέρασα τον ίδιο δρόμο με 38!

 

[Strats]

Ο αυτοκινητόδρομος είναι γνωστό ότι δεν προσφέρει συγκινήσεις, ωστόσο είναι αναπόφευκτο κομμάτι στα μεγάλα ταξίδια του εξωτερικού. Ειδικά όταν δεν έχει κάποιος 2 μήνες για ένα ταξίδι 10.000km αλλά 20 μέρες, αναγκάζεται να κάνει χρήση αυτοκινητοδρόμων προκειμένου να φτάσει γρήγορα στο σημείο που θέλει να καταναλώσει με λεπτομέρεια το χρόνο του. Η διαδρομή μέχρι το Μιλάνο δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, ωστόσο μετά τη στροφή για Aosta - Monte bianco (δεξιά προς Aosta - αριστερά προς Torino), τα πράματα αλλάζουν, το τοπίο παίρνει την όψη του ορεινού και η μονοτονία διαδέχεται την ομορφιά.

 

[Strats]

Η είσοδός μου στη Γαλλία γίνεται μέσω του τούνελ του Mont Blanc Tunnel, που με μήκος 11,6 km ενώνει τη μία πλευρά των λευκών ορέων με την άλλη. Το κόστος για τη διέλευση από αυτό 33€.

Και με την έξοδο από το τούνελ σηματοδοτείται η είσοδος σε γαλλικό έδαφος και πλέον ήμουν μόνο μερικά χιλιόμετρα μακριά από το Σαμονί.

 

[Strats]

Το Σαμονί αποτελεί μία από τις πιο πολυσυζητημένες πόλεις των γαλλικών άλπεων, ιδιαίτερα γνωστό ως χιονοδρομικό κέντρο στην καρδιά των Λευκών Ορέων - Μον-Μπλαν όπως λένε οι Γάλλοι, ή αλλιώς Μόντε Μπιάνκο απ τη μεριά των Ιταλών. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα γραφικό αλπικό χωρίο, που όμως είναι γρήγορα εμφανής ο “τουριστικός” του χαρακτήρας λόγω του χιονοδρομικού, παρόλα αυτά όμως, μπορεί εύκολα να σαγηνεύσει τον επισκέπτη. Έφτασα ακριβώς την ώρα που είχα υπολογίσει, ήταν 7 το απόγευμα, μου πήρε δηλαδή 7 ώρες με τις στάσεις για τα 700km, και έχω χρόνο να δω το χωριό πριν νυχτώσει. Όπως σε όλα τα αλπικά - χιονοδρομικού κέντρου χωριά, υπάρχει κι εδώ ένας πεζόδρομος που αποτελεί τη “βόλτα” του χωριού. Πολλές μπιραρίες, εστιατόρια, μπρασερί και πολύς κόσμος, στην πλειοψηφία νέα παιδιά! Θερμοκρασία 12 βαθμοί - απλά τέλεια!

 

[Strats]

Σε αυτό το σημείο μπορώ να πω ότι ξεκίνησα να χαλαρώνω. Ήταν κατά τα δικά μου γούστα εξαιρετική επιλογή πρώτης διανυκτέρευσης. Αφού γύρισα όλη την πόλη, απόλαυσα ένα berger με μια μπίρα 1 pine, επέστρεψα στο δωμάτιο για ξεκούραση. Αύριο με περιμένουν 900km.

 

[Strats]

3η Ημέρα 3/7: Chamonix – Dunkerque (900km)

Κάθε ταξίδι μεγάλο, όπως είπα και προηγουμένως, έχει κάποια/ες μέρες με τα λεγόμενα διαδικαστικά χιλιόμετρα. Είναι τα χιλιόμετρα χωρίς ενδιαφέρον από αυτοκινητόδρομο, προκειμένου να μας φτάσουν κοντά στο ζητούμενο. Η σημερινή λοιπόν μέρα περιλαμβάνει την κάθετη διάσχιση της Γαλλίας, από το νότο της έως το βορά της.

Ο λόγος που επέλεξα να φτάσω βόρια μέσω Γαλλίας ήταν ένας και μοναδικός: γιατί δεν το είχα ξανακάνει, για την εμπειρία, για να έχω προσωπική εικόνα πλήρως ολοκληρωμένη, των οδικών αξόνων της Ευρώπης. Ωστόσο, η επιλογή αυτή μειονεκτεί έναντι άλλων για τους 2 παρακάτω κυρίως λόγους:

Ακριβά διόδια για μοτοσυκλέτα (περισσότερο από 60€)
Όριο ταχύτητας 120 - 130km

Αντίθετα αν κάποιος επιλέξει την άνοδο από τη Γερμανία, δεν υπάρχουν καθόλου διόδια για μοτοσυκλέτες και δεν υπάρχει όριο ταχύτητας στους αυτοκινητοδρόμους. Επίσης, ο λόγος που επέλεξα τη Δουνκέρκη για τη διανυκτέρευση έναντι του Καλέ, ήταν γιατί θεώρησα το Καλέ πόλη χωρίς κανένα ενδιαφέρον, αντίθετα πίστεψα ότι η Δουνκέρκη έχει να δώσει κάτι παραπάνω, και μόνο λόγω της ιστορίας της από τη Μάχη της Δουνκέρκης που αποτελεί σταθμό στην πορεία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δυστυχώς όμως η Δουνκέρκη με απογοήτευσε ως πόλη, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ παρακάτω.

Ξεκίνησα από το Chamonix αρκετά πρωί, κατά τις 7:45 με καλό καιρό. Τα πρώτα 150km ομολογώ πως ήταν αρκετά ενδιαφέροντα μια και αποτελούν την έξοδο από τις γαλλικές άλπεις.

 

[Strats]

Από εκεί και πάνω όμως, από Bourg-en-Bresse, το τοπίο παίρνει το παραδοσιακό χρώμα του αυτοκινητοδρόμου. Το καλό ήταν ότι είχα σύμμαχο τον καιρό, λιακάδα με 22 βαθμούς οπότε έβγαιναν τα χιλιόμετρα εύκολα.

 

[Strats]

Στις 16:30 έμπαινα στην πόλη της Δουνκέρκης, 9 ώρες για 900km, μια χαρά μέχρι εδώ. Ωστόσο διαπιστώνω ότι η πόλη είναι σκαμμένη σε μεγάλη μέγεθος, και το GPS δεν μπορούσε να με πάει στο ξενοδοχείο λόγω των έργων στους δρόμους, έπεφτα συνέχεια σε κλειστές εξόδους. Αφού έφαγα 45 λεπτά για να διανύσω μια απόσταση 5 km με τα ατελείωτα μπρος - πίσω μέχρι να βρω ανοιχτή δίοδο, φτάνω επιτέλους στο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο είχε πάρκινγκ για τη μηχανή αλλά κατά τ’ άλλα ήταν απαράδεκτο θα έλεγα, ίσως από τα ποιο βρωμικά ξενοδοχεία που έχω μείνει. Δεν πειράζει λέω, κι αυτά μες στο πρόγραμμα είναι, περαστικός είμαι άλλωστε. Μπάνιο, και βγαίνω έξω να δω την πόλη.

Η πόλη ήταν έρημη και ψυχρή. Σε κάποια σημεία μου θύμιζε Μπρονξ σε ευρωπαϊκή έκδοση. Περπατούσα στο δρόμο και στις περισσότερες στιγμές ήμουν ο μόνος άνθρωπος εκεί έξω, απ όσο έβλεπε το μάτι μου.

Αφού περιηγήθηκα αποφάσισα να κάτσω κάπου να φάω, πεινούσα σαν λύκος, ήμουν νηστικός από τις 7:00 το πρωί. Έλα όμως που δεν έβρισκα τίποτα. Σε κάποια στιγμή βλέπω ένα μαγαζί τύπου μπρασερί, μπαίνω μέσα και διαπιστώνω ότι κάπνιζαν μέσα! Ε, όχι λέω, δεν κάθομαι εδώ με τίποτα. Τελικά βρήκα ένα άλλο κοντά στο ξενοδοχείο, το οποίο ήταν αξιοπρεπές. Αρκετά νωρίς, πριν τις 22:00, βρέθηκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Αν και είχα διανύσει 900km δεν αισθανόμουν κουρασμένος. Ωστόσο, η κούραση φάνηκε όταν ξάπλωσα, πρέπει να με πήρε ο ύπνος στο λεπτό...

 

[Strats]

4η Ημέρα 4/7: Dunkerque - Manchester (550km)

Από σήμερα ανεβαίνει το ενδιαφέρον αφού ουσιαστικά η ημέρα σηματοδοτεί την είσοδό μου στην Αγγλία. Ήρθε η ώρα να οδηγήσω αριστερά! Από τον ενθουσιασμό μου και σε συνδυασμό που κοιμήθηκα χθες αρκετά νωρίς, ξύπνησα από τις 5:30! Ουσιαστικά έχω να οδηγήσω 50km μέχρι το Calais απ όπου θα μπω στο Eurotunnel που υποθαλάσσια θα με μεταφέρει στην Αγγλία, στο Folkstone. Το Eurotunnel ήταν άλλο ένα από τα στοιχεία του ταξιδιού αυτού που είχα μεγάλη περιέργεια να δω. Επίσης στο Manchester σήμερα θα συναντήσω την Antonia η οποία έρχεται αεροπορικώς με την πρωινή πτήση της Aegean.

Χωρίς πολλά-πολλά, με έναν σκέτο καφέ, 6:00 το πρωί ήμουν στον δρόμο για Calais. Ερημιά και πάλι, καιρός καλός με αραιή συννεφιά. Σε λιγότερο από ώρα ήμουν στο Eurotunnel, και λόγω της ώρας κι εκεί σχεδόν μόνος.

 

[Strats]

To Eurotunnel αποτελεί την εναλλακτική για το πέρασμα της θάλασσας Μάγχης Γαλλία - Αγγλία, αντί με καράβι, μέσω υποθαλάσσιας σήραγγας με βαγόνι που δέχεται οχήματα. Πρόκειται για εντυπωσιακό έργο. Ο χρόνος μετάβασης είναι μόλις 35 λεπτά έναντι των 90 λεπτών που κάνει το καράβι. Το αντίτιμο του εισιτηρίου είναι 50€ αν γίνει η κράτηση online, ή 140€ αν δεν έχει γίνει κράτηση (σε φυσικό ταμείο). Πολύ ωραίο σύστημα προκειμένου να περιορίσουν έξοδα από φυσικό προσωπικό. Με την κράτηση σου δίδεται επίσης η δυνατότητα χρήσης έως και 2 ώρες πριν την ώρα κράτησης, και έως και 2 ώρες μετά την ώρα κράτησης. Υπάρχει δηλαδή ένα τετράωρο ευελιξίας προκειμένου ο οδηγός να υπολογίσει τους χρόνους του.

Κατευθύνομαι στη λωρίδα που μου υπέδειξαν προκειμένου να επιβιβαστώ και εκεί συναντώ μια μηχανή με αγγλικές πινακίδες, που είχα δει ξανά, βγαίνοντας από το καράβι στην Ancona. Σταματώ ακριβώς από πίσω του και τον ρωτάω:

Μήπως ήσουν προχθές στο πλοίο από Ελλάδα για Ancona;
Ναι! (μου απαντάει)

Είναι ο Simon, ο οποίος δούλευε σε ναυτιλιακή στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια, είχε κατεβάσει τη μηχανή του και τώρα έληξε το συμβόλαιό του και επιστρέφει τη μηχανή του πίσω στην πατρίδα του. Πιάσαμε την κουβέντα και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα έξω και μέσα στο Eurotunnel

 

[Strats]

Η πόρτα του βαγονιού ανοίγει και πατάω πλέον βρετανικό έδαφος. Τοποθετούμαι στην αριστερή λωρίδα και ακολουθώ τους μπροστινούς μου. Είχα την περιέργεια όπως όλοι άλλωστε που πέρασαν από αυτή τη θέση, πως θα ανταποκριθώ στο θέμα της οδήγησης από αριστερά. Τελικά δεν ήταν τίποτα. Στην αρχή ακολουθείς τη μάζα, στα πρώτα roundabouts (κυκλικούς κόμβους) προσέχεις γιατί μπαίνεις από αριστερά με τη φορά του ρολογιού, και αυτό είναι. Περισσότερο θα έλεγα θέλει προσοχή σε σημεία εκτός κίνησης, μέσα σε πόλεις, που μπορεί μια στιγμή να χαθεί η συγκέντρωση και να πει κανείς από λάθος σε κάποιο στενό στη δεξιά μεριά.

Είμαι πλέον στο M20 και από τον ενθουσιασμό μου που βλέπω το αντίθετο ρεύμα να έρχεται από τα δεξιά γελάω μόνος μου μέσα στο κράνος. Αν και ακόμα δεν είμαι Σκωτία, από αυτή τη στιγμή αρχίζω να ζω το όνειρο, και μόνο που ξέρω ότι πλέον κυλώ σε βρετανικό έδαφος!

 

[Strats]

Ο καιρός ήταν ανοιχτός, λιακάδα, θερμοκρασίες κοντά στους 20 βαθμούς, οδηγούσα ακόμα με τα καλοκαιρινά γάντια. Σχετικά με τα βενζινάδικα, άργησα λίγο να αντιληφθώ ότι δεν είναι εμφανή πάνω στον αυτοκινητόδρομο, αλλά πρέπει να κάνει ο οδηγός μια μικρή παράκαμψη, ακολουθώντας πινακίδες με σήμανση Services”.

Με είχαν προειδοποιήσει οι φίλοι για την κίνηση που θα συναντούσα έξω από το Λονδίνο, από το νότιο σημείο του M25 μέχρι το βόρειό του σημείο. Πράγματι η κίνηση σε όλη αυτή την απόσταση των 70 περίπου χιλιομέτρων ήταν ιδιαίτερα αυξημένη, και αν και αυτοκινητόδρομος, κάποιες φορές οι ταχύτητες έπεφταν στα 50 km/h. Ωστόσο η ροή δεν κόβονταν. Κάποια στιγμή μπαίνοντας στον Μ6 ο καιρός βάρυνε, ο ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα αλλά χωρίς βροχή.

Ένα άλλo στοιχείo, παρατήρησα αρχικά ότι οι οδηγοί μοτοσυκλέτας δε χαιρετούν όπως σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Αρχικά απόρησα αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι είναι λόγο της οδήγησης “ανάποδα” όπου το χέρι που χαιρετά είναι το δεξί, το οποίο είναι κατειλημμένο από το γκριπ του γκαζιού, οπότε ο χαιρετισμός είναι ένα νεύμα με το κεφάλι.

 

[Strats]

Χωρίς να το καταλάβω, από τον ενθουσιασμό της οδήγησης αριστερά, από την αίσθηση του ότι πλησιάζω σε αυτό που ονειρευόμουν ολόκληρο το χειμώνα που πέρασε, μπαίνω στο Manchester νωρίτερα από τις 12:00 το μεσημέρι.

 

[Strats]

Την ίδια ώρα μόλις είχε φτάσει και η Antonia στο ξενοδοχείο και με περίμενε έξω από αυτό

Η μηχανή μπήκε στο πάρκινγ, κάναμε check-in και ξεχυθήκαμε στους δρόμους του Manchester. Είχαμε όλη την ημέρα στη διάθεσή μας να το περπατήσουμε και πραγματικά θα πρέπει να περπατήσαμε πάνω από 8km, μπορώ να πω ότι το γυρίσαμε όλο.

 

[Strats]

Και η πρώτη μας επίσκεψη σε παραδοσιακή αγγλική PUB, που τρως το παλαιού τύπου burger ή τα κλασικά fish n chips με 1 pine μπίρα είναι πλέον γεγονός

Η ημέρα αυτή έκλεισε με τα καλύτερα συναισθήματα. Έχω διανύσει όλη την Ευρώπη, είμαι στην Αγγλία, δεν αντιμετώπισα μέχρι στιγμής την παραμικρή δυσκολία, ο καιρός μου έχει κάνει μέχρι στιγμής όλα τα χατίρια και από αύριο αρχίσουν τα ακόμα πιο ωραία, η είσοδος στη Σκωτία.

 

[Strats]

5η Ημέρα 5/7: Manchester – Edinburgh (380km)

Σηκωθήκαμε αρκετά πρωί, η Σκώτια μας περιμένει! Από σήμερα εγκαταλείπουμε τους αυτοκινητοδρόμους και αρχίζει η χρήση επαρχιακών, εκεί που κρύβονται όλες οι ομορφιές. Φάγαμε με την Antonia το πρώτο μας παραδοσιακό αγγλικό πρωινό, φορτώσαμε κάνοντας τις απαραίτητες αλλαγές ώστε η μηχανή να υποδεχτεί πλέον 2 αναβάτες και ξεκινήσαμε προς το βορά. Σημερινός προορισμός το πανέμορφο Εδιμβούργο που αποτελεί την πρωτεύουσα της Σκωτίας από το 1437, το οποίο θα προσεγγίσουμε από δύο ιδιαίτερα σημεία:
Το Lake District National Park
Τον A708

Ο καιρός βαρύς αλλά και πάλι στεγνός. Πολύ γρήγορα, μετά το Kendal αποχαιρετούμε τον αυτοκινητόδρομο και στρίβουμε προς το Lake District National Park.

To Lake District είναι μια παραδεισένια περιοχή μέσα στο πράσινο με πολλαπλές λίμνες, στενά δρομάκια λόφους και χωριά, λες και βγήκαν από παραμύθι. Μας έβαλε κατ' ευθείαν στο κλίμα αυτού που πρόκειται να ακολουθήσει.