Λοιπόν σε αυτές τις βόλτες, θέλω να χαρώ πέρα από την οδήγηση και την φύση. Δεν με ενδιαφέρει η σπορ επιθετική οδήγηση. Και το μηχανάκι μου, το 1150 το προσέχω, δεν το σπινιάρω, χωρίς πολλά φρένα, προτιμώ να το οδηγάω με ροή, γοργά που λέμε αλλά χωρίς να το ταλαιπωρώ. Άλλωστε παλιοί φίλοι εντουράδες, μου έλεγαν πάντα "πρόσφυση" φίλε μου είναι η μαγική λέξη.
Επίσης "η όποια" εμπειρία μου ως τώρα, εχει δείξει ότι σε τέτοιες διαδρομές πρέπει να αφήνεις περιθώρια αντίδρασης. Μπορεί να είναι αγροτικό, να πεταχτεί σκύλος, να φας πέτρα από τον μπροστινό, να χτυπήσεις σε κλαρί και να φύγεις, να είναι κομμένος ο δρόμος, να εχει εγκάρσια λούκια και πολύ εύκολα φεύγεις σούμπιτος αν είσαι στα όρια.
Και ως γνωστόν, ο καλός εντουράς πρέπει να γνωρίζει πότε θα κάνει πίσω. Γιατί αν περάσει αυτό το όριο υπάρχει περίπτωση από το να χαλάσει τη βόλτα, ως το να διανυκτερεύσει στο πιο κοντινό νοσοκομείο, αν τα καταφέρει ή αν τα καταφέρουν να τον βγάλουν στον "πολιτισμό".
Κι αλλο ένα θέμα που θέλω να σχολιάσω, τα μικρά σε περίπτωση πτώσης είναι ασφαλέστερα από τα μεγάλα λόγω μικρότερου βάρους και μάζας αλλά σε μπριζώνουν τα ρημάδια και μαζεύεις εύκολα χιλιόμετρα σε δασικούς κονόχρηστους δρόμους και όχι σε μονοπάτια. Για αυτό το λόγο θεωρώ το εντούρο ασφαλέστερο από την οδήγηση τύπου ράλλυ σε δασικούς ή αγροτικούς δρόμους.
Και τέλος σαν ανθρώπινο ον είναι αδύνατον να χουλαντρίσω τον εαυτό μου κι έτσι αρκετές φορές ξεχνάω τα παραπάνω και το παρακάνω όπως όλοι μας, με ότι συνεπάγεται αυτό. Αλλά όσο μεγαλώνω το ελέγχω καλύτερα, κυρίως όμως γιατί με "γεμίζει" η απλή, κανονική βόλτα στο βουνό σαν και αυτή που κάναμε την Κυριακή.
